واكاوي و تحليل سبك‌شناسي داستان طنز نوجوان معاصر (از منظر محتوايي و فكري) با رويكردي انتقادي

زمينه و هدف: داستانهاي نوشته شده براي گروه سنّي كودك و نوجوان بايد علاوه بر جذابيت و گيرايي، حاوي محتوا و مضمون اجتماعي، اخلاقي، پندآموز و تربيتي باشد. ادبيات طنزآميز بستر مناسبي است تا ضمن توجه به جنبه هاي سرگرم‌كنندۀ داستان، مخاطب كودك و نوجوان را درجهت رشد و پرورش فكري، ياري نمايد. روش مطالعه: پژوهش پيش‌رو بر پايۀ مطالعات نظري و اسنادي به شيوۀ كتابخانه اي و روش تحليل محتوا انجام شده است. جامعۀ موردمطالعه در اين جستار پنج داستان از نويسندگان معاصر طنزپرداز در حيطۀ ادبيات كودك و نوجوان ميباشد. دلايل انتخاب داستانهاي مذكور در اين جستار، ميزان اقبال خوانندگان، تجديد چاپ و موفقيت آنان در جشنواره هاي گوناگون ادبي بوده است. يافته ها: برخي نويسندگان طنز در عرصۀ آثار كودك و نوجوان، تنها به جنبه هاي شوخي و تفنني بودن اثر توجه دارند و برخي ديگر در كنار توجه به جنبه هاي سرگرم‌كنندگي داستان، كشف هويّت، معني زندگي و مسائل اجتماعي را مورد توجه قرار داده اند. نتيجه گيري: از ميان نويسندگان موردبررسي، مرزوقي و اكبرپور بيشتر به جنبه هاي سرگرمي و طنز داستانهاي خود توجه كرده اند و شفيعي، ايبُد و هاشمي به ميزان بسيار زياد و قابل توجهي در محتواي داستانهاي خود مسائل مرتبط به جنبه هاي اخلاقي، معضلات اجتماعي و مسائل و دغدغه هاي فكري كودكان و نوجوانان را مورد توجه قرار داده اند