بررسي استعارۀ مفهومي عشق در غزل سعدي بر پايۀ نظريات ليكاف و جانسون

زمينه و هدف: در نظريۀ استعارۀ مفهومي ميتوان گفت استعاره ها متكي بر ارتباط مفهومي و معنايي ميان‌ واژه ها هستند كه در قالب ابزاري براي درك و دريافت نوع فهم انسان از پديده ها و امور انتزاعي و نيز محسوس جهان عمل مينمايند. ادبيات در ارتباط با نظريۀ استعارۀ مفهومي داراي حوزه هاي مبدأ و مقصد گوناگون است كه ازطريق آنها مفاهيم ذهن را براي خواننده بصورت ملموس تبيين مينمايد. هدف اصلي اين پژوهش بررسي اشعاري از غزليات سعدي است كه حوزۀ مبدأ و يا مقصد آن با مفهوم «عشق» مورد توجه شاعر قرار گرفته است. روش مطالعه: روش تحقيق در اين پژوهش بصورت توصيفي ـ تحليلي بر مبناي مطالعات كتابخانه اي و بشيوۀ سندكاوي براساس گزينش غزلياتي است كه در آنها عشق و خوشه هاي معنايي آن بصورت بيشتري مورد توجه قرار گرفته است. يافته ها: طبق بررسيهاي بعمل‌آمده عشق در كلام سعدي از اهميت و جايگاه بالايي برخوردار است. نگاه سعدي به مسئلۀ عشق نگاهي مثبت و بسيار خيال‌انگيز است. نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاكي از آن است كه استعارۀ مفهومي عشق در غزليات سعدي بازتاب‌دهندۀ جهانبيني و ديدگاه فكري سعدي است كه خود نشئت‌گرفته از نظام مفهومي است كه بر ساختار ذهن و انديشۀ شاعر سايه افكنده است. عشق در غزليات سعدي، روشني‌بخش، جان‌افزا، متحول‌كننده، درمانگر، پاكيزه و پديده اي بي‌تاب‌كننده است كه درعين تسكين دل، سبب سوزوگداز آن نيز ميشود و غارتگري خونريز است.