نقش «عربيت» در نقد قرائت حفص از عاصم

عاصم يكي از قاريان كوفه در قرن دوم و حفص يكي از راويان او است. در سده اخير، قرائت حفص از عاصم به رايج ترين قرائت در دست عموم مسلمانان، بدل شده است. قرائت مزبور با همه اهميت و محبوبيت، از برخي شبهات نحوي يا صرفي پيراسته نمي باشد. منصوب خواندن «بينكم» و نيز «لا نُكَذّب» در سوره انعام و «فَأَطَّلع» در سوره غافر، مجرور خواندن «قيله» در سوره زخرف، مرفوع خواندن «أَربع» در سوره نور، قرائت غايب «لايَحْسَبَنَّ» در سوره انفال و قرائت مشدد «لما» در سوره طارق، نمونه هايي از غرائب نحوي قرائت حفص از عاصم است كه اعتراض جماعتي از نحويان را برانگيخته است. به همين سان، قرائت به فتح قاف «قرن» در سوره احزاب، قرائت به ضم سين «سعدوا» در سوره هود و قرائت به سكون لام «ثُمَّ ليَقطَع» در سوره حج، از منظر دانش «صرف» مورد نقد قرار گرفته است. تحقيق حاضر بر آن است تا با بررسي شواهد دهگانه فوق، از جايگاه «عربيت» در نقد پاره اي از وجوه قرائت حفص از عاصم پرده بردارد و آشكار گرداند كه قرائت مزبور را نمي توان فراتر از نقد پنداشت.