رابطه همدلي عاطفي و جهت‌گيري‌هاي ارتباطي خانواده با رضايت از زندگي دانش‌آموزان در دوران پاندمي كرونا: نقش ميانجي شفقت ورزي

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه همدلي عاطفي و جهت‌گيري‌هاي ارتباطي خانواده با رضايت از زندگي دانش‌آموزان در زمان بحران بيماري كرونا با در نظر گرفتن نقش ميانجي شفقت ورزي بود. اين پژوهش به لحاظ روش همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود و جامعه آماري آن شامل كليه دانش آموزان مدارس متوسطه دوره دوم ناحيه پنج و شش شهر مشهد در سال تحصيلي 1401-1400 به تعداد 1403 نفر بود كه تعداد 301 نفر از اين دانش آموزان به روش خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. گردآوري داده‌ها در اين پژوهش به روش ميداني و با استفاده از پرسشنامه‌هاي رضايت از زندگي دينر و ايمونز، لارسن و گريفين (1985)، جهت‌گيري‌هاي ارتباطي خانواده ريچي و فيتزپاتريك (1990)، همدلي ديويس (1983) و شفقت‌ورزي – فرم كوتاه ريس و همكاران (2011) انجام گرفت و جهت تجزيه و تحليل داده‌ها از معادلات ساختاري استفاده شد و در كليه تجزيه و تحليل‌هاي آماري اين پژوهش از نرم افزار Amos-24 و SPSS-26 استفاده گرديد. نتايج نشان داد بين همدلي عاطفي با رضايت از زندگي و جهت‌گيري‌هاي ارتباطي خانواده با رضايت از زندگي رابطه معناداري وجود دارد. بين همدلي عاطفي با شفقت‌ورزي و جهت‌گيري‌هاي ارتباطي خانواده با شفقت‌ورزي نيز رابطه معناداري وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد كه بين شفقت‌ورزي با رضايت از زندگي دانش‌آموزان در زمان بحران بيماري كرونا رابطه معناداري وجود دارد.