ناكارآمدي «معرفت عرفاني منهاي شريعت» از نگاه انسان شناسي اسلامي

برخي از عارف نمايان، پايبندي به احكام و آداب و مناسك خاصّ را در نيل به كمالات عرفاني غيرضروري برشمرده، بلكه با استناد به برخي آيات قرآني به مخالفت با لزوم شريعت برخاسته است، پژوهش حاضر  در مقام از دفاع از عرفان راستين و با استناد به دلايل عقلي برون ديني و دلايل نقلي و آيات قرآني به نقد عرفان منهاي شرعت پرداخته و به اين نتيجه رسيده است كه براي رسيدن به معرفت عرفاني، التزام به شرايع عملي ضروري بوده و دلايل مورد استناد مدعيان عرفان‌هاي شريعت گريز، سست  و نادرست است. روش اين نوشتار  در گردآوري داده‌ها، كتابخانه‌اي و در تجزيه‌وتحليل مطالب، شيوه تحليلي انتقادي است.