بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اميدواري و درد مزمن در دختران 20 تا 50 ساله داراي معلوليت جسمي –حركتي شهرستان ارسنجان

مقدمه: نقص عضو، بهداشت رواني و جسماني افراد را با بحران مواجه مي نمايد. پژوهش حاضر، با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اميدواري و درد مزمن در دختران 20 تا 50 ساله داراي معلوليت جسمي –حركتي انجام شد. مواد و روش‌ها: اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل اجرا شد. جامعه آماري، كليه دختران داراي معلوليت جسمي – حركتي مراجعه كننده به اداره بهزيستي شهر ارسنجان در سال 1399 بودند. تعداد 30 دختر به طور داوطلب وارد مطالعه شدند كه به صورت تصادفي در دو گروه مساوي آزمايش و كنترل قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از آزمون اميدواري (اشنايدر، 1991) و درد مزمن (كليلند، 1996) جمع‌آوري شد. سپس گروه آزمايش برنامه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد را در هشت جلسه 60 دقيقه‌اي دريافت كردند. گروه كنترل هيچ‌ آموزشي دريافت نكرد. تجزيه‌وتحليل آماري با استفاده از تحليل واريانس دوطرفه با اندازه‌گيري تكراري صورت گرفت. يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار نمرات پيش‎آزمون (پس‌آزمون) گروه آزمايش در متغير اميدواري 7.41±12.64 (5.32±27.67) و متغير درد مزمن 7.16±33.43 (5.27±26.37) بود. در گروه كنترل تغيير محسوسي مشاهده نشد. مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد منجر به افزايش اميدواري و كاهش درد مزمن مفصلي گروه آزمايش شد (0.001 p). نتيجه‌گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در افزايش اميدواري و كاهش درد مزمن در دختران داراي معلوليت جسمي حركتي مؤثر بود و در دوره پيگيري درمان مذكور ثبات و پايداري اثر درماني نيز داشت. بنابراين به‌عنوان مداخله روان‌شناختي بر دختران داراي معلوليت جسمي_ حركتي مي‌توان استفاده كرد.