بررسي تأثير معنويت‌درماني بر تاب‌آوري بيماران تحت همودياليز

مقدمه: يكي از مهم‌ترين توانايي‌هاي انسان كه سبب سازگاري مؤثر با عوامل خطر مي‌شود، تاب‌آوري است. يكي از اجزاي مهم مراقبت‌هاي حمايتي و تسكيني سلامت معنوي است كه يكي از منابع بالقوه بهداشت روان و يكي از مكانيسم‌هاي سازگاري در رويارويي با استرس به شمار مي‌رود. افراد با تاب‌آوري بالا در مقايسه با افراد با تاب‌آوري پايين رويدادهاي استرس‌زا را مثبت‌تر و قابل‌كنترل‌تر ارزيابي مي‌كنند. هدف مطالعه حاضر تعيين تأثير معنويت‌درماني بر تاب‌آوري بيماران تحت همودياليز است.روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه تجربي با دو گروه آزمون و كنترل است كه در سال ۱۳۹۸ انجام شد.. جامعه آماري پژوهش را بيماران تحت همودياليز مراجعه‌كننده به بيمارستان امام رضا (ع) و بيمارستان امام علي (ع) شهر آمل تشكيل دادند. شركت‌كنندگان پژوهش حاضر ۸۰ بيمار تحت همودياليز بودند كه به دو گروه آزمون (۴۰ نفر) و كنترل (۴۰ نفر) تقسيم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه‌هاي خودگزارشي اطلاعات دموگرافيك، مقياس تاب‌آوري كانر و ديويدسون بودند. بيماران گروه مداخله در ۱۲ جلسه آموزش معنويت‌درماني به‌صورت انفرادي و با رعايت حريم خصوصي بيمار به‌مدت ۶ هفته شركت كردند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ انجام شد.يافته‌ها: در گروه كنترل قبل از مداخله ميانگين و انحراف معيار نمره تاب‌آوري ۳/۶±۳۳/۷۰ بود كه پس از مداخله اين نمره تاب‌آوري به‌ترتيب ۲/۸ ± ۳۳/۷۷ بود. نتايج آزمون t زوجي نشان مي‌دهد در گروه كنترل قبل و بعد از مداخله بين نمره تاب‌آوري، اختلاف آماري معني‌داري وجود ندارد (۰/۰۵  P).در گروه مداخله قبل و بعد از مداخله نيز اختلاف آماري معني‌داري بين نمرات تاب‌آوري مشاهده شد (۰/۰۰۱  P).نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه بيانگر آن است كه معنويت‌درماني مي‌تواند بر افزايش تاب‌آوري بيماران تحت همودياليز مؤثر باشد. ايجاد تغيير در روحيه بيماران با رويكرد معنويت كه به ارتقاي تاب‌آوري منجر مي‌شود، مي‌تواند به‌عنوان درمان مكمل در كنار ساير مراقبت‌ها براي بيماران قرار بگيرد. همچنين تقويت باورهاي معنوي در حوزه سلامت سبب مي‌شود رفتارهاي معنوي در افراد به‌نحو چشمگيري تقويت شود.