تأثير آموزش خودمراقبتي معنوي بر تاب‌آوري پرستاران شاغل در بخش‌هاي مراقبت‌هاي ويژه كوويد-19

هدف: پرستاران در دوره شيوع كوويد-19 مشكلات روان‌شناختي زيادي را تجربه مي‌‌‌كنند. با‌توجه‌به اينكه معنويت به‌عنوان يك پايگاه مستحكم مي‌‌‌تواند عامل قوي در كنترل شرايط پرتنش باشد، اين مطالعه با هدف تأثير آموزش خودمراقبتي معنوي بر تاب‌‌‌آوري پرستاران شاغل در بخش‌‌‌هاي مراقبت‌‌‌هاي ويژه مواجه با بيماران مبتلا به كوويد-19 بيمارستان ضيائيان تهران انجام شد. روش ها: اين مطالعه از نوع تجربي، روي 64 نفر از پرستاران شاغل در بخش‌‌‌هاي مراقبت‌‌‌هاي ويژه كوويد-19 بيمارستان ضيائيان تهران در سال 1400 انجام شد. نمونه‌‌‌ها در ابتدا به شيوه تمام‌شماري انتخاب و سپس با تخصيص غيرتصادفي (بر‌اساس پرتاب سكه)، بعد از اخذ رضايت‌نامه كتبي آگاهانه از هر 2 گروه آزمايش (32 نفر) و كنترل (32 نفر) انجام شد. گروه آزمايش برنامه آموزشي مبتني بر خود‌مراقبت معنوي را در 6 جلسه 45 دقيقه‌‌‌اي به‌صورت 1 روز در ميان دريافت كردند. داده‌‌‌ها با استفاده از پرسش‌نامه جمعيت‌شناختي و تاب‌‌‌آوري جمع‌‌‌آوري و در نرم‌‌‌افزار SPSS ‌نسخه 25‌ وارد، سپس با استفاده از آزمون‌‌‌هاي آماري تي‌‌‌مستقل، تي‌‌‌زوجي و كاي‌‌‌دو در سطح معنا‌‌‌داري 0001/P 0 تجزيه‌‌‌وتحليل شد. يافته ها: ميزان تاب‌‌‌آوري قبل و بعد از آزمايش در گروه آزمايش و كنترل به‌ترتيب 5/28±48/0، 6/05±46/44 بود كه از‌نظر آماري اختلاف معناداري نداشت (0/297=P)، ولي بعد از آزمايش ميانگين تاب‌‌‌آوري به‌ترتيب 3/35±74/65، 6/49±49/38 بود كه ازنظر آماري اختلاف معناداري داشت (0/0001 P). نتيجه گيري: با‌توجه‌به نتايج به‌دست‌آمده، پيشنهاد مي‌‌‌شود زمينه‌‌‌هاي لازم شركت در فعاليت‌‌‌هاي معنوي براي پرستاران فراهم شود كه اين مورد مي‌‌‌تواند در بهبود وضعيت روان‌شناختي پرستاران مؤثر عمل كرده و خدمات بهتري به بيماران عرضه كند.