مدل‌يابي علّي نشانه‌هاي كم‌توجهي/ بيش‌فعالي كودكان بر مبناي ويژگي‌هاي شخصيتي منش و تكانشگري مادران: نقش واسطه‌اي سبك‌هاي فرزندپروري

هدف از پژوهش حاضر مدل يابي علّي نشانه هاي اختلال كم توجهي/ بيش فعالي كودكان بر مبناي ويژگي هاي شخصيتي منش و تكانشگري مادران با نقش واسطه اي سبك هاي فرزندپروري بود. در اين پژوهش، از روش توصيفي نوع همبستگي با استفاده از روش هاي مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. جامعه آماري شامل 1324 مادر دانش آموز دوره ابتدايي داراي نشانه هاي كم توجهي/ بيش فعالي شهر تهران در سال تحصيلي 99- 98 بود كه 480 مادر به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. چهار پرسشنامه كانرز والدين (CAARS)، مقياس تكانشگري لينهام (UPPS- S)، مقياس سرشت و منش كلونينجر (TCI) و پرسشنامه سبك هاي فرزندپروري بامريند (PSI) توسط مادران تكميل گرديد و جهت تحليل داده ها، علاوه بر آمار توصيفي از روش معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار ليزرل 8/85 استفاده شد. يافته ها نشان داد كه صفات شخصيتي منش و تكانشگري مادران با نشانه هاي كم توجهي/ بيش فعالي كودكان رابطه معنادار داشت. بنابر نتايج يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه برخي از ويژگي هاي آسيب زاي مادران مي تواند نشانه هاي كم توجهي/ بيش فعالي كودكان را پيش بيني كند. يافته هاي پژوهش بيانگر آن بودند كه در درمان كودكان مبتلا به كم توجهي/ بيش فعالي، توجه به ويژگي هاي شخصيتي و سبك فرزندپروري والدين مي تواند در روند درمان اثرگذار باشد.