اثربخشي بازي‌درماني تعاملي‌محور بر كيفيت روابط دلبستگي كودك با والد: مطالعه موردي

پژوهش حاضر با هدف تبيين اثربخشي بازي درماني تعاملي محور بر كيفيت روابط دلبستگي كودك با والد انجام گرفت. روش تحقيق در اين پژوهش آزمايشي از نوع تك آزمودني با طرح AB بود. جامعه آماري شامل تمامي كودكان 5 تا 8 سال با آسيب هاي دلبستگي بود كه در سال تحصيلي 1400- 1399 در مراكز روانشناسي شهر تهران حضور داشتند؛ تعداد اين كودكان 10 نفر بود. از بين آن ها تعداد 3 كودك (دو پسر و يك دختر) بر اساس ملاك هاي ورود و خروج و به شيوه نمونه گيري هدفمند گزينش شدند. مداخله بازي درماني تعاملي محور براي هر كودك بر اساس دستورالعمل بوث و جرنبرگ (2010)، به صورت 2 جلسه (45 دقيقه اي) در هفته، طي 10 هفته (21 جلسه) و به مدت دو و نيم ماه اجرا گرديد. ابزارهاي پژوهش شامل فرم روش تعاملي مارشاك (MIM) و چك ليست رفتاري تراپلي (محقق ساخته) بود. تحليل ديداري داده ها در دو سطح درون موقعيتي و بين موقعيتي بر اساس سه شاخص سطح يا طراز، روند و تغييرپذيري انجام گرفت. يافته هاي پژوهش نشان داد كه مداخله بازي درماني تعاملي محور بر كيفيت روابط دلبستگي كودك با والد تأثير معناداري داشت (P 0/05). مطابق با يافته هاي پژوهش اثربخشي مداخله بازي درماني تعاملي محور بر روي بهبود كيفيت روابط دلبستگي كودك با والد به تأييد رسيد. بنابراين، اين روش را مي توان به عنوان يكي از درمان هاي مفيد و كاربردي براي كودكان در نظر گرفت.