اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران كودكان با اختلال‌هاي طيف اتيسم

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران كودكان با اختلال‌هاي طيف اتيسم بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي داراي طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل 50 نفر از مادران كودكان با اختلال‌هاي طيف اتيسم كه فرزندشان در مراكز مخصوص به اتيسم در شهر تهران در سال 98 در حال دريافت آموزش و توانبخشي بودند، تشكيل دادند. تعداد 10 نفر از مادران با روش نمونه گيري هدفمند، به­عنوان نمونه انتخاب شدند. مادران به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (5 نفر) و كنترل (5 نفر) قرار گرفتند. ابزار سنجش، مقياس خودپنداره راجرز (RSCE) و مقياس تعامل مادر- كودك رابرت. ام. راس (MCRE) بود. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي با رعايت 15 دقيقه زمان استراحت برنامه مداخله‌اي اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد را دريافت كردند؛ در حاليكه گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. تجزيه و تحليل داده‌ها توسط نرم افزار SPSS-24 و با استفاده از روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كواريانس انجام شد. نتايج نشان داد كه برنامه مداخله‌اي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران كودكان با اختلال‌هاي طيف اتيسم با اندازه اثر 0/341 براي خودپنداره و با اندازه‌هاي اثر 0/411، 0/445، 0/397 و 0/364، به ترتيب براي خرده مقياس‌هاي پذيرش فرزند، بيش حمايت‌گري، سهل گيري و طرد فرزند در تعامل مادر- فرزند تأثير معنادار داشت (P 0/01). يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر اين بودند كه اين برنامه درماني با آموزش اصول مناسب مي‌تواند به عنوان يك روش درماني مناسب در بهبود خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران كودكان با اختلال‌هاي طيف اتيسم مورد استفاده قرار گيرد.