اثربخشي آموزش قدرداني مبتني بر آموزه‌هاي فرهنگي بر سلامت روان و اميد به زندگي مادران دانش‌آموزان با آسيب بينايي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش قدرداني مبتني بر آموزه‌هاي فرهنگي بر سلامت روان و اميد به زندگي مادران دانش‌آموزان با آسيب بينايي در شهر گچساران انجام شد. اين پژوهش، يك مطالعه شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل همه‌ مادران دانش‌آموزان با آسيب بينايي متوسط تا شديد شهر گچساران در نظر گرفته شد كه 49 نفر بودند. با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 30 مادر، 35 تا 45 ساله كه فرزندانشان در مدسه باغچه‌بان مشغول به تحصيل بودند، به عنوان نمونه انتخاب و با انتساب تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل 15 نفري جايگزين شدند. گروه آزمايش، برنامه قدرداني مبتني بر آموزه هاي فرهنگي را طي ۹ جلسه (هفته‌اي 3 جلسه) ۹۰ دقيقه اي دريافت نمودند؛ در حاليكه گروه كنترل در اين جلسات شركت نكردند. در اين پژوهش از پرسشنامه سلامت روان (SCL-25) و مقياس اميد بزرگسالان AHS)) استفاده شد. داده‌ها به با استفاده از مدل تحليل كوواريانس تك‌متغيري با به كارگيري نرم‌افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه گروه آزمايش و كنترل در سلامت روان و اميد به زندگي تفاوت معناداري داشتند (0/001 P) و آموزش برنامه قدرداني مبتني بر آموزه‌هاي فرهنگي بر سلامت روان (0/001= P و F=419/30) و اميد به زندگي (0/001= P و F=255/70) مادران دانش‌آموزان با آسيب بينايي اثر مثبت و معناداري داشته است. با توجه به مجذور ايتا مي‌توان گفت كه به ترتيب 94 و 90 درصد تغيير در اين متغيرها به علت اثربخشي آموزش قدرداني مبتني بر آموزه‌هاي فرهنگي مي‌باشد. در واقع، آموزش برنامه قدرداني مبتني بر آموزه‌هاي فرهنگي بر سلامت روان و اميد به زندگي مادران دانش‌آموزان با آسيب بينايي اثر مثبت و معناداري داشته است. بنابراين، برنامه‌ريزي براي آموزش چنين برنامه‌هايي نقش مهمي در سلامتي و اميدواري افراد دارد.