تأثير سطوح انگيختگي در طول مراحل مختلف يادگيري بر اجراي تكليف هماهنگي چشم – دست

مقدمه: در پژوهش‌هاي پيشين تأثير انگيختگي بر عملكرد بررسي شده است. با وجود اين اينكه آيا انگيختگي در طول مراحل يادگيري بر هماهنگي دودستي اثربخش است، بررسي نشده است. بنابراين تحقيق حاضر با هدف بررسي تأثير سطوح انگيختگي در طول مراحل مختلف يادگيري بر اجراي تكليف هماهنگي چشم – دست انجام گرفت.روش پژوهش: بدين‌منظور 36 دانشجوي پسر تربيت بدني 20-35 ساله به‌صورت در دسترس انتخاب و براساس بهرۀ هوشي نرمال، اضطراب صفتي نرمال و راست برتري در سه گروه انگيختگي پايين، انگيختگي طبيعي و انگيختگي بالا همتاسازي شدند. پژوهش شامل مراحل پيش‌آزمون، پس‌آزمون و يادداري انتقال بود. در مرحلۀ پيش‌آزمون شركت‌كنندگان به اجراي 10 كوشش تكليف هماهنگي چشم و دست پرداختند. دورۀ تمريني شامل 10 جلسه و هر جلسه شامل 50 كوشش بود كه در انتهاي هر جلسه 10 كوشش به‌عنوان عملكرد ثبت مي‌شد. آزمون يادداري و انتقال 24 ساعت پس از آخرين جلسۀ تمريني انجام گرفت. داده‌ها به روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري، تحليل واريانس يكراهه و آزمون تعقيبي توكي تحليل شد.يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه سطوح برانگيختگي بالا، طبيعي و پايين تأثير معناداري بر مدت زمان انجام تكليف هماهنگي چشم و دست در مراحل شناختي، تداعي و خودكار دارد و همچنين زمان انجام تكليف هماهنگي چشم و دست بهبود يافته است.نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مطالعه، پيشنهاد مي‌شود مربيان از اين اثرات تحريك برانگيختگي براي بهبود عملكرد و يادگيري ورزشكاران در تكاليف تعقيبي استفاده كنند.