مقايسۀ رشد اجتماعي در دانشجويان ورزشكار (رشته‌هاي تيمي و انفرادي) و غيرورزشكار دانشگاه فرهنگيان

مقدمه: ورزش بخش مهمي از زندگي دانشجويان محسوب مي‌شود. تأثير جنسيت و نوع ورزش دانشجويان بر رشد اجتماعي آنها مي‌تواند متفاوت باشد. هدف پژوهش حاضر مقايسۀ رشد اجتماعي در دانشجويان ورزشكار (رشته‌هاي تيمي و انفرادي) و غيرورزشكار دانشگاه فرهنگيان بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر توصيفي و از نوع پيمايشي مقطعي بود. جامعۀ آماري شامل 2000 دانشجوي پسر و دختر در حال تحصيل در دانشگاه فرهنگيان استان مازندران بودند. 300 نفر از دانشجو معلمان با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامۀ رشد اجتماعي وايتزمن (1990) بود. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس دوطرفه و آزمون تعقيبي توكي استفاده شد.يافته‌ها: بر اساس نتايج آزمون تحليل واريانس دوطرفه، اثر اصلي جنسيت و اثر اصلي گروه معنادار است. با وجود اين، اثر تعاملي گروه و جنسيت معنادار نشد. ميزان رشد اجتماعي دانشجويان دختر در مقايسه با دانشجويان پسر بالاتر بود. بر اساس نتايج آزمون تعقيبي توكي، گروه ورزشكاران نسبت به غيرورزشكاران به‌طور معناداري بهتر بودند. با وجود اين، هرچند ورزشكاران رشته‌هاي انفرادي نسبت به ورزشكاران تيمي از ميانگين رشد اجتماعي بيشتري برخوردار بودند، اما اختلاف آنها معنادار نبود.نتيجه‌گيري: با توجه به رشد اجتماعي بالاتر ورزشكاران نسبت به غيرورزشكاران و همچنين نمرات رشد اجتماعي تقريباً يكسان در هر دو گروه ورزشكاران (رشته‌هاي تيمي و انفرادي)، پيشنهاد مي‌شود مربيان از طريق تأكيد بر اهميت يكسان هر يك از ورزشكاران سبب ايجاد جو حمايتي شوند و زمينه‌ساز رشد اجتماعي در بين تمامي افراد را فراهم آورند.