تحليل تأثير ظرفيت‌هاي كارآفريني بر توسعه متوازن نواحي روستايي (مورد مطالعه: روستاهاي شهرستان دامغان)

پژوهش حاضر با هدف شناسايي و تحليل ارتباط بين ظرفيت‌هاي كارآفريني و توسعه متوازن روستايي انجام شده است. اين پژوهش براساس هدف كاربردي و روش بررسي، توصيفي- تحليلي است. براي گردآوري داده‌ها نيز از روش‌هاي اسنادي و ميداني استفاده شده است. ابتدا براساس مدل FANP همه روستاهاي شهرستان از نظر سطح توسعه يافتگي مورد ارزيابي قرار گرفتند. سپس از بين سطوح مختلف توسعه، تعداد 32 روستا به عنوان روستاي نمونه براي سنجش سطح كارآفريني با استفاده از آزمون تي تك نمونه‌اي و آزمون فريدمن مورد بررسي قرار گرفته شدند و با تكنيك تحليل خوشه‌اي، روستاهاي نمونه به سطوح مختلف كارآفريني تقسيم شدند. براي تحليل رابطه كارآفريني با توسعه متوازن روستايي از تكنيك‌هاي آماري آزمون رگرسيون ساده، رگرسيون چندگانه، تحليل رگرسيوني، ضريب تعيين و تحليل واريانس يك‌راهه استفاده شده است. طبق نتايج رابطه معناداري بين ظرفيت كارآفريني و سطح توسعه يافتگي روستاهاي مورد مطالعه وجود داشته است به‌طوري ‌كه توسعه ظرفيت‌هاي كارآفريني در روستاهاي منطقه تا حد زيادي مي‌تواند منجر به كاهش نابرابري‌هاي فضايي و توسعه متوازن روستايي بشود. هم‌چنين، وضعيت كارآفريني براساس مقايسه تطبيقي ميزان توسعه يافتگي روستاها (توسعه نيافته، در حال توسعه، نسبتاً توسعه يافته و توسعه يافته) در برخي ابعاد از تفاوت معناداري برخوردار بوده است. اين تفاوت در جنبه‌هاي فردي، اقتصادي، فيزيكي و زيست‌محيطي مشاهده شده است.