بررسي دماي سطح زمين و روند آن در ايران طي فصل زمستان مبتني برونداد پروژه CORDEX

دماي سطح زمين (LST) متغيري مهم در مطالعات محيطي و مدل‌هاي هيدرولوژيكي است. هدف از اين پژوهش، بررسي تغييرات زماني- مكاني، روند و شيب روند دماي سطح زمين طي دوره سرد سال در ايران است. براي اين منظور پس از بررسي مدل هاي در دسترس با استفاده از پروژه  CORDEX در منطقه WAS با تفكيك افقي 0.44 درجه قوسي با در نظر گرفتن دو سنجه آماري ضريب تعيين و اريبي، مدل NOAA-GFDL-ESM2M به عنوان مدل كارا براي بررسي دماي سطح زمين ايران طي دوره تاريخي (2005-1975) انتخاب شد. براي بررسي روند و شيب روند داده ها، به ترتيب از دو آزمون ناپارامتريك من-كندال و سنس استفاده شد. نتايج نشان داد، دماي سطح زمين تحت تاثير توپوگرافي و عرض جغرافيايي است. نواحي شمال غربي ايران از عرض جغرافيايي 34 تا حدود 40 درجه شمالي در دوره مورد مطالعه، كمينه دماي سطح زمين را دارند و نواحي ساحلي خليج فارس و درياي عمان بيشينه دماي سطح را طي فصل زمستان نشان دادند. آزمون نا پارامتريك من كندال با سطح اطمينان 5 % نشان داد دماي سطح زمين در ماه ژانويه در كرانه‌هاي ساحلي خليج‌فارس در حوالي مناطق غربي استان هرمزگان و استان ايلام داراي روند افزايشي معني‌دار است. روند دماي سطح زمين ايران در ماه فوريه در نواحي شمال غربي، غرب و جنوب غربي ايران كاهشي بوده است. شيب روند در نواحي داخلي حوالي دشت كوير و چاله جازموريان 0.1 درجه سلسيوس برآورد شد. به طور كلي دماي سطح زمين به ازاي هر سال در متوسط كشور بين 0.17 تا 0.19 درجه سلسيوس افزايش پيدا كرده است.