تبيين چگونگى تأثير فرم شهرى بر تاب آورى در برابر سوانح در سطح محلات كلان شهر تهران

فرم شهري به عنوان الگوي توزيع فضايي فعّاليّت هاي انسان مي‌تواند نقش مهمي در ارتقا و يا كاهش تاب‌آوري شهري در برابر سوانح ايفا كند. يكي از سوالاتي كه در مورد نحوه ارتباط اين دو موضوع مطرح مي شود اين است كه آيا فرم شهري در يك مقياس خاص كه متشكل از مولفه‌ها و شاخص‌هاي مختلف است، مي تواند به عنوان يك بعد از تاب‌آوري در كنار ديگر ابعاد آن از قبيل بعد اجتماعي، اقتصادي، زيست‌محيطي، زيرساختي، جامعه‌اي و نهادي در نظر گرفته‌شود و يا فقط برخي از مولفه‌هاي فرم شهري بر ابعاد تاب‌آوري تاثير دارند. ازآنجايي كه مدل‌سازي اين امكان را فراهم مي كند كه متغيرها از چه مسيرهايي بر يكديگر اثر مي گذارند و اينكه اثرگذاري با چه شدت و جهتي است، در اين پژوهش كلانشهر تهران و ۳۶۸ محله آن به عنوان محدوده مطالعاتي انتخاب شد. پس از تبيين مولفه‌‌ها و ابعاد فرم شهري و تاب‌آوري با استفاده از تحليل عاملي اكتشافي در سطح محلات،  با تدوين دو مدل معادلات ساختاري، ارتباطات ميان فرم شهري و تاب‌آوري و مولفه‌هاي آنها تبيين شد. نتايج حاكي از آن است كه با وجود اينكه شاخص تركيبي فرم شهري ارتباط معني داري با تاب‌آوري ندارد، مولفه‌هاي فرم شهري در سطح محلات بر ابعاد تاب‌آوري تاثيرات متفاوتي مي‌گذارند.