تاثير موقعيت جوانه و تنظيم كننده‌‌هاي رشد بر ريزافزايي گل‌‌محمدي

به‌‌منظور بررسي تاثير موقعيت جوانه و تنظيم‌‌كنندهاي رشد بر ريزافزايي گل‌‌محمدي سه آزمايش جداگانه انجام شد. در آزمايش اول تاثير موقعيت جوانه (جوانه انتهايي، بالادست، مياني و  پايين ساقه) و تيمارهاي BAP (2/5و 5 ميلي‌‌گرم در ليتر) و TDZ (0/05 و 0/1 ميلي‌‌گرم در ليتر) به‌‌همراه 0/1 ميلي‌‌گرم در ليتر NAA بر باززايي گياه در محيط كشت MS مطالعه شد. نتايج نشان داد كه طول‌‌شاخساره و تعداد برگ زير تاثير برهمكنش موقعيت جوانه و تنظيم‌‌كننده‌‌هاي رشد قرار گرفت. بيشترين طول شاخساره در قسمت بالادست، مياني و پايين ساقه در تيمارهاي 2/5 و 5 ميلي‌‌گرم در ليتر BAP + NAA و قسمت بالادست ساقه و جوانه انتهايي در تيمار 0/05 ميلي‌‌گرم در ليتر تيديازورون + NAA مشاهده شد. در آزمايش دوم تاثير غلظت‌‌هاي صفر،  1/5، 3 و  4/5 ميلي‌‌گرم در ليتر Kin وBAP  بر طول شاخساره و تعداد برگ گياه ارزيابي شد. بيشترين طول شاخساره در  4/5 ميلي‌‌گرم در ليترKin  و BAP  به‌‌همراه NAA مشاهده شد. در مرحله ريشه‌‌زايي از غلظت‌‌هاي 0/1 ، 0/2 و 2 ميلي‌‌گرم در ليتر اكسين‌‌هايIBA  و  NAA استفاده شد. بالاترين درصد ريشه‌‌زايي و طول‌‌ريشه در تيمار 0/1 ميلي‌‌گرم در ليتر IBA مشاهده شد. در مجموع پاسخ ريزازديادي به موقعيت‌‌هاي مختلف جوانه متناقض و متفاوت بود، اما تنظيم‌‌كنندهاي رشد تاثير مثبتي بر ريزازديادي گل‌‌محمدي داشتند.