مدل ساختاري پيش بيني خردمندي بر اساس هوش موفق و بهزيستي روانشناختي با نقش ميانجي خودكارآمدي

هدف: اين پژوهش با هدف، ارائه مدل ساختاري پيش بيني خردمندي بر اساس هوش موفق و بهزيستي روانشناختي با نقش ميانجي خودكارآمدي دانشجويان انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش مقطعي از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانشجويان دختر و پسر دانشگاه هاي آزاد استان تهران در سال 1400-1399 تشكيل دادند، كه از ميان آن‌ها، تعداد 400 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه اي مرحله اي انتخاب شدند. در اين پژوهش از ابزارهاي خردمندي (آردلت، 2003)، هوش موفق (استرنبرگ، 2005)، بهزيستي رواني (ريف، 1989) و خودكارآمدي (شرر و همكاران، 1982) استفاده شد كه همگي از اعتبار و پايايي قابل قبولي برخوردار بودند. به منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS-V19 و Amos-V8.8 استفاده گرديد. همچنين به‌منظور پاسخگويي به فرضيه‌هاي پژوهش از مدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه مدل از برازش مناسبي برخوردار است. يافته ها: نتايج نشان داد هوش موفق اثر مستقيم بر خردمندي داشته است، رابطۀ هوش موفق با خردمندي به صورت مستقيم برابر (2/08 = t و 0/25=β) است. در ارتباط با وجود اثر غيرمستقيم هوش موفق بر خردمندي دانشجويان به واسطه خودكارآمدي با 95 درصد اطمينان رد مي شود. نتايج نشان داد بهزيستي روانشناختي اثر مستقيم بر خردمندي داشته است، رابطۀ بهزيستي روانشناختي با خردمندي به صورت مستقيم برابر (4/91 = t و 0/68=β) است. در ارتباط با وجود اثر غيرمستقيم بهزيستي روانشناختي بر خردمندي دانشجويان به واسطه خودكارآمدي با 95 درصد اطمينان تاييد مي شود. نتيجه گيري: لذا توجه به متغيرهاي مذكور در پيشگيري و طراحي درمان‌هاي مناسب‌تر به پژوهشگران و درمانگران ياري مي‌رساند.