مقايسه اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي گروهي با طرحواره درماني گروهي بر پريشاني روانشناختي در زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي گروهي با طرحواره درماني گروهي بر پريشاني روانشناختي در زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي انجام شد. روش پژوهش: اين پژوهش شبه آزمايشي با استفاده از طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي مراجعه كننده به بيمارستان آزادي شهر تهران در سال 99-1398 بودند، كه تعداد 45 نفر به عنوان نمونه آماري به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل (15 نفر براي هر گروه) جايگزين شدند. ابزارهاي اندازه گيري پژوهش شامل مقياس پريشاني روانشناختي (كسلر و همكاران، 2002) بود. پس از اتمام هشت جلسه رفتاردرماني ديالكتيكي گروهي (هفته‌اي دو جلسه به مدت 4 هفته) و هشت جلسه طرحواره درماني گروهي (هفته‌اي دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه هاي آزمايشي، مجدداً پرسشنامه هاي مذكور بلافاصله و پس از سه ماه به ترتيب به عنوان پس‌آزمون و پيگيري در گروه ها تكميل شد. نتايج با استفاده از روش هاي آماري توصيفي و استنباطي (آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر) در نرم افزار SPSS.23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر نشان داد كه هر دو درمان بر پريشاني روانشناختي در زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي از مرحله پيش آزمون، به پس آزمون و پيگيري موثر بودند (0/001=p)؛ نتايج آزمون تعقيبي بونفروني نيز نشان داد كه رفتاردرماني ديالكتيكي گروهي نسبت به طرحواره درماني گروهي تاثير بيشتري در كاهش پريشاني روانشناختي در زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي از مرحله پيش آزمون، به پس آزمون و پيگيري دارد (001/0=p).نتيجه‌گيري: آموزش استفاده از رفتاردرماني ديالكتيكي گروهي به عنوان يك روش مداخله‌اي مؤثر در كاهش پريشاني روانشناختي در زنان مبتلا به بيماري كرونر قلبي توصيه مي شود.