مقايسه اثر بخشي طرحواره درماني و ايماگو درماني بر ناكامي و دشواري تنظيم هيجان در افراد درگيرطلاق عاطفي

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي رويكرد طرحواره درماني و ايماگو درماني بر دشواري تنظيم هيجان و ناكامي در افراد درگير طلاق عاطفي پرداخته شده است. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با گروه كنترل و پيگيري انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش زوجين مراجعه كننده به مجتمع قضايي تهران در سال 1398 بودند. 45 نفر به صورت نمونه گيري هدفمند با توجه به نتيجه پرسشنامه طلاق عاطفي گاتمن انتخاب، و به سه گروه 15 نفري، به طور كاملا تصادفي تقسيم شدند. گروه آزمايش اول تحت مداخله طرحواره درماني جفري يانگ و همكاران (2012) و گروه آزمايش دوم تحت مداخله ايماگوتراپي هندريكس (2013) به مدت دوازده جلسه هفتگي قرار گرفتند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس طلاق عاطفي گاتمن(1997)، پرسشنامه تحمل ناكامي هارينگتون (2005) و مقياس دشواري در تنظيم هيجان گراتز و رومئر (2004) بود. جهت تجزيه و تحليل داده هاي به دست آمده از روش تحليل كواريانس چند متغيره و آزمون تعقيبي بونفروني استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد مداخله طرحواره درماني و ايماگوتراپي بر دشواري تنظيم هيجان (P=0/001 ،F=23/32) و ناكامي (P=0/001 ،F=48/96) موثر بود و اين تاثير در مرحله پيگيري پايدار بود؛ نتايج نشان داد بين اثربخشي دو رويكرد ايماگو درماني و طرح واره درماني تفاوت معناداري وجود ندارد. نتيجه گيري: يافته ها نشان داد استفاده از درمان هاي اين پژوهش مي تواند در طرح ريزي مداخلات پيشگيرانه جهت ارتقاء و بهبود سلامت روان و روابط هيجاني در افراد درگير طلاق عاطفي استفاده نمود