مقايسه اثربخشي مدل گاتمن و درمان هيجان مدار بر احساس تنهايي و تاب آوري زوجين

هدف: هدف اين مطالعه مقايسه اثربخشي مدل گاتمن و درمان هيجان مدار بر احساس تنهايي و تاب‌آوري زوجين بود. روش پژوهش: روش پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش، همگي زوجين مراجعه كننده به درمانگاه هاي غرب تهران در سال 1399 بودند كه به روش نمونه‌گيري در دسترس، 24 زوج (48 نفر) انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه مداخله توسط زوج درماني گاتمن، درمان هيجان مدار و يك گروه كنترل (8 زوج در هر گروه) تقسيم شدند. گروه آزمايش تحت 10 جلسه 90 دقيقه اي تحت زوج درماني گاتمن و گاتمن (2017) و درمان متمركز بر هيجان گرينبرگ (2017) قرار گرفتند و گروه گواه در ليست انتظار باقي ماندند. داده ها بر اساس پرسشنامه احساس تنهايي دي‌توماسو، برانن و بست (۲۰۰۴) و پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003) جمع آوري و از نرم افزار SPSS و روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه روش مدل گاتمن و درمان هيجان مدار بر احساس تنهايي (28/05=F، 0/001=P) و تاب‌آوري (ّP=0/001، F=11/85) زوجين تأثير داشته و اين تاثير در مرحله پيگيري پيدار بود (0/05=P)؛ اما تفاوت معني داري بين دو درمان از نظر اثربخشي وجود نداشت. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين مطالعه مي توان گفت كه روش مدل گاتمن و درمان هيجان مدار بر اساس احساس تنهايي و تاب آوري زوجين الگوي مؤثري براي افزايش رضايت زناشويي زوجين است و مي توان از آن به عنوان يكي از روش هاي درماني يا آموزشي در برنامه هاي زوج درماني استفاده كرد.