اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تنيدگي زناشويي و بخشودگي در بين زنان متقاضي طلاق در شهر بابل

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تنيدگي زناشويي و بخشودگي در بين زنان متقاضي طلاق در شهر بابل بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. از بين زنان متقاضي طلاق نمونه‌اي به حجم 30 نفر به روش نمونه‌گيري غيرتصادفي هدفمند انتخاب و در يك گروه آزمايشي (درمان مبتني بر پذيرش و تعهد) و يك گروه گواه به‌صورت تصادفي ساده جايگزين شدند. (15 نفر در هر گروه). پس از ارزيابي 30 نفر از زنان متقاضي طلاق كه ميزان خشونت ارتباطي پنهان آن ها بالاتر از نقطه برش بود و شرايط لازم را داشتند، شناسايي و سپس در دو گروه 15 نفري، آزمايش و گواه اختصاص يافتند. سپس 8 جلسه 90 دقيقه‌اي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (هيز و همكاران، 2004) در گروه‌ آزمايشي به‌صورت حضوري و با رعايت پروتكل‌هاي بهداشتي انجام شد. داده‌ها با استفاده از مقياس تنيدگي زناشويي استكهلم اورث گومر و همكاران (2000) و پرسش‌نامه بخشودگي پولارد و اندرسون (1988) جمع‌آوري شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزار Spss.22 انجام گرفت. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تنيدگي زناشويي (31/53=F، 0/001 p) و بخشودگي (34/25=p 0/001 ،F) در بين زنان متقاضي طلاق اثربخش است. همچنين نتايج آزمون تعقيبي نشان داد كه تاثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تا دوره پيگيري ادامه داشت. نتيجه گيري: مي‌توان نتيجه گرفت كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تنيدگي زناشويي و بخشودگي در بين زنان متقاضي طلاق موثر بود و اين تاثير تا دوره پيگيري ادامه داشت.