اثربخشي مدل فرا نظري بر خودمديريتي ديابت و ميزان HbA1C در زنان و مردان مبتلا به ديابت نوع دو

هدف: اين مطالعه با هدف تعيين اثربخشي مدل فرا نظري بر خود مديريتي ديابت و ميزان HbA1C در افراد مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر از نوع طرح‌هاي كاربردي و شبه آزمايشي از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون و پيگيري همراه با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل افراد مبتلا به ديابت 55-25 ساله مراجعه كننده به يكي از مراكز بهداشتي درماني شهرستان قائمشهر در سال 1399 كه از بين آن‌ها، 30 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و با استفاده از شيوه تصادفي‌سازي ساده در دو گروه مدل فرا نظري (20=n) و گروه گواه (20=n) گماشته شدند. داده‌ها از طريق پرسشنامه خودمديريتي ديابت توبرت و گلاسكو (2002) و آزمايش هموگلوبين گليكوزيله (HbA1c) بدست آمد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر (MIX) و نرم افزار SPSS.22 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه گروه مدل فرا نظري تاثير معناداري بر خود مديريتي ديابت (38.01=F، 0.001=P) و كاهش قند خون (P=0/021 ,F=1/48) داشت. همچنين اثربخشي مدل فرا نظري بر خود مديريتي ديابت و ميزان HbA1C در افراد مبتلا به ديابت نوع دو، سه ماه پس از مداخله پايدار ماند. نتيجه‌گيري: مي‌توان نتيجه گرفت مدل فرا نظري بر خودمديريتي ديابت و ميزان HbA1C در افراد مبتلا به ديابت نوع دو موثر بود.