پيش بيني شادكامي براساس روان رنجوري و تمايز يافتگي خود با ميانجي گري تصوير بدني و خوش بيني در زنان و مردان فربه

هدف: هدف پژوهش حاضر پيش بيني شادكامي براساس روان رنجوري و تمايز يافتگي خويشتن در افراد فربه با ميانجي‌گري تصوير بدني و خوش بيني در زنان و مردان فربه بود. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر توصيفي-همبستگي است. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل افراد مبتلا به چاقي مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره و روانشناسي منطقه 1 شهر تهران در سال 1400 بود. پژوهش شامل 210 نفر از جامعه مذكور بود كه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه شادكامي آكسفورد (آرگايل و لو، 1990)، مولفه روان رنجوري (مك‌كري و كاستا، 1990)، پرسشنامه تمايزيافتگي خود (اسكورون و فريدلندر، 1998)، پرسشنامه روابط چندبعدي بدنخود (كش و همكاران، 1983)، و آزمون جهت‌گيري زندگي (شير و همكاران، 1994) به دست آمد. داده‌هاي جمع اوري شده با استفاده از روش الگوي معادلات ساختاري و نرم افزارهاي آموس نسخه 22 داده ها تحليل شد.ريافته‌ها: تصوير بدني (0.02=B؛ 0.001 P) و خوش‌بيني (0.84=B؛ 0.001 P) در رابطه بين شادكامي، روان رنجوري و تمايزيافتگي خويشتن در افراد فربه نقش ميانجي دارند ضرايب به دست آمده حاصل از تحليل مسير حاكي از معناداري روابط بود (0.05 P). نتيجه‌گيري: الگو شادكامي براساس روان رنجوري و تمايز يافتگي خويشتن در افراد فربه با ميانجي‌گري تصوير بدني و خوش بيني داراي برازش بود. پيشنهاد مي شود نسبت به تربيت متخصص توسط سازمان هاي مربوطه در زمينه بهبود شادكامي، روان رنجوري، تمايزيافتگي، تصوير بدني و خوش بيني در افراد فربه برنامه ريزي صورت گيرد.