مقايسه اثربخشي كيفيت زندگي درماني با درمان پذيرش و تعهد بر قدرداني و شادماني در بين مادران كودكان مبتلا به لكنت زبان

هدف: پژوهش حاضر، با هدف مقايسه اثربخشي كيفيت زندگي درماني با درمان پذيرش و تعهد بر قدرداني و شادماني در بين مادران كودكان 7 تا 11 ساله مبتلا به لكنت‌زبان انجام شد. روش پژوهش: اين مطالعه از نوع نيمه‌آزمايشي طرح دو گروهي با گروه گواه با پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري 45 روزه بود و با هدف مقايسه اثربخشي كيفيت زندگي درماني با درمان پذيرش و تعهد بر قدرداني و شادماني در بين مادران كودكان مبتلا به لكنت زبان انجام شد . جامعه آماري شامل تمامي مادران داراي فرزند مبتلا به لكنت زبان در سال 99 -98 بود. نمونه آماري شامل 60 نفر از مادران كودكان مبتلا به لكنت زبان بودند كه به شكل در دسترس انتخاب شدند و به تصادف به دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل، گمارش شدند. گروه آزمايش اول طي ده جلسه نود دقيقه‌اي تحت آموزش كيفيت زندگي درماني فريش(2005) و گروه آزمايش دوم طي ده جلسه‌اي نود دقيقه‌اي تحت آموزش درمان پذيرش و تعهد ‌هايز (2013) قرار گرفتند و گروه شاهد حين آموزش‌ها هيچ‌گونه آموزشي دريافت نكردند. ابزارهاي پژوهش شامل: پرسشنامه قدرداني ايمونز و همكاران (2003)و پرسشنامه شادكامي آكسفورد(2002) بودند. تحليل داده‌هاي گردآوري شده با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار)، آمار استنباطي (تحليل واريانس با اندازه‌هاي تكراري) انجام شد. يافته‌ها: نتايج تحليل‌هاي آماري نشان داد كه روش كيفيت زندگي درماني (P=0/000 ,F=408/31) و روش پذيرش و تعهد (P=0/000 ,F=563/11) بر بهبود بخشيدن به متغيرهاي وابسته مؤثر بوده اند؛ اما روش درمان پذيرش و تعهد مؤثرتر از كيفيت زندگي درماني بوده است (P 0/01). نتيجه‌گيري: با توجه به تحليل يافته‌هاي حاصل از پژوهش حاضر، به كمك كيفيت زندگي درماني و درمان پذيرش و تعهد، مي‌توان به بهبود سازه‌هاي روان‌شناختي در بين مادران كودكان مبتلا به لكنت زبان كمك كرد و در اين زمينه روش پذيرش و تعهد موثرتر است.