سازگاري حرارتي به عنوان شاخص نهايي سنجش كيفيت سايه اندازي سايبانهاي خارجي نمونه مورد مطالعه : ساختمان مسكوني در شيراز

سايبان‌هاي خارجي يكي از اجزاي بسيار مهم و كاربردي در طراحي معماري پايدار به ويژه در اقليم‌هاي گرم هستند كه تاثير زيادي بر كنترل مصرف منابع انرژي براي كاربردهايي چون بار حرارتي، نور روز و آسايش حرارتي دارند كه به نظر مي‌رسد كمتر تحقيقي در مورد تاثير كيفيت سايه‌اندازي بر اين عملكردها به ويژه بر سازگاري حرارتي انجام شده باشد. براي اين منظور، اين مقاله با كمك برداشت‌هاي ميداني از يك ساختمان مسكوني در شيراز و شبيه‌سازي و اعتبار‌سنجي آن و سپس توليد يك سايبان پارامتريك خلاقانه با قابليت توليد سايه‌اندازي‌هاي متنوع و در نهايت با استفاده از تكنيك نمونه برداري LHS و همچنين استفاده از شبكه عصبي مصنوعي و بهينه‌سازي چند هدفه با الگوريتم NSGA III توانسته است نمونه‌هاي سايباني بهينه‌اي را توليد كند كه در نهايت بر مبناي ميزان سازگاري حرارتي طبقه‌بندي شده‌اند. اين طبقه‌بندي نشان مي‌دهد كه در سايبان‌هاي بهينه با وجود اينكه شاخص‌هاي نور روز در محدوده استاندارد هستند و مي‌توانند 53% تا 73% در بار سرمايشي و 8% تا 10% نيز در بار گرمايشي صرفه‌جويي ايجاد كنند اما مدت زمان تامين آسايش حرارتي توسط آنها بين 4 تا 8 ماه متغير است كه اين خود نشان دهنده اهميت تاثير كيفيت سايبان‌ها بر آسايش حرارتي است.