رئاليسم غيرخطي در داستان «من عاشق افسانه نيستم»

آثار ادبي پيشرو با نگرشي تازه به خطوط اصلي و مؤلفه‌هاي مكاتب و سبك‌هاي پيشين به گسترش ادراك بشر، همچنين قابليت‌هاي ادبيّت زبان كمك مي‌كنند. يكي‎ از مؤلفه‌هاي متأخر مكتب رئاليسم، ويژگي غيرخطي‎آن است. رئاليسم غيرخطي برخلاف‎ رئاليسم، معرفت به عالم را درون وجود بشر مي‎جويد؛ بنابراين، جهان روايت و كنش‎هاي آن با درهم‌پيچي زمان و تأكيد بر واقعيات از طريق جريان سيّال ذهن در رمان نمود بيشتري مي‎يابد. در اين پژوهش به روش توصيفي، تحليلي داستان بلند «من عاشق افسانه نيستم» نوشتۀ مريم معيني، از نظر كاربرد مؤلفه هاي رئاليسم غيرخطي بررسي شده‌است. پيرنگ اين داستان بلند در بستر تاريخي واقع شده؛ اما نويسنده با ايجاد فضايي چند‌وجهي شرايط را براي كشف حاشيه ها و زمينه‎هاي غيررئاليستي فراهم مي‏كند؛ در ادامۀ پژوهش، مهم‌ترين شگردهاي رئاليسم غيرخطي، نظير ايجاد لايه‌هاي تودرتو از طريق جريان سيّال ذهن، چندصدايي، به حاشيه‌رفتن تاريخ به نفع داستان، تغيير مكث توصيفي، ايجاد لايه‌هاي معنايي تعليق‌وار و پايان باز بررسي شده‌است.