واكاوي تعاملات سازنده در سازگاري زناشويي زوجين شهر ياسوج

زمينه و هدف: خانواده مهم‌ترين نهاد جامعه و شكل دهنده شخصيت آدمي مي‌باشد. تعامل مانند هر رابطه انساني،  بخش جدايي ناپذير از رابطه همسري است. سازگاري زناشويي يكي از مهم‌ترين عوامل در تعيين ثبات و دوام رابطه زناشويي است. لذا هدف از اين پژوهش واكاري تعاملات سازنده در سازگاري زناشويي زوجين شهر ياسوج بود. روش بررسي: اين مطالعه، يك پژوهش كيفي بود كه با استفاده از روش تحليل مضمون(تماتيك) در سال 1400 انجام شد، مشاركت كنندگان زوجيني بودند كه نمره سازگاري بالايي كسب كردند و حداقل 7سال از زندگي زناشويي آنان گذشته بود. روش نمونه‌گيري هدفمند بود، لذا براي جمع آوري داده‌ها از روش مصاحبه نيمه ساختار يافته استفاده گرديد. مصاحبه ها به صورت فردي انجام شد و  تا حد اشباع ادامه يافت. در نهايت داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار MAXQDA تجزيه و تحليل شدند.  يافته‌ها: پس از تحليل محتواي داده‌ها، شش مقوله مركزي حاصل شد كه به ترتيب اهميت عبارتند از؛ مهارت‌هاي ارتباطي(حفظ مرزها، مهارت گفتگو، ارتباط كلامي و غيركلامي)، ارزنده‌سازي(خود ارزشمندي، تفكرخوب بودن، پذيرش ديگران)، نفوذپذيري(توافق، مدارا كردن، انعطاف پذيري)، هدفمندي(آينده نگري،اهداف مشترك)، حمايت كردن(خدمات رساني، هماهنگي) و مهارت تصميم گيري(تصميم گيري مشاركتي، مشورت كردن). نتيجه‌گيري: سازگاري زناشويي بيشتر تابع مهارت‌هايي است كه در طول زندگي ايجاد مي‌شود. زوجين سازگار در زندگي خود بيشتر از تعاملات سازنده استفاده مي‌كنند و تعاملات سازنده مي تواند سازگاري زناشويي را تسهيل كند.