بررسي تأثير آموزش بر ميزان فعاليت جسماني زنان سالمند بر اساس مدل قصدرفتاري

زمينه و هدف: كم تحركي و عدم انجام فعاليت جسماني يكي از مشكلات دوران سالمندي در دنياي امروز است. با در نظرداشتن نيازهاي خاص دوران سالمندي توجه به رفتارهاي ارتقا دهنده سلامت و كيفيت زندگي در سالمندان امر بسيار مهمي است. هدف از اين مطالعه تعيين و بررسي تأثير مداخله آموزشي بر ميزان فعاليت جسماني زنان سالمند بر اساس مدل قصدرفتاري بود. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي با استفاده از روش پيش‌آزمون‌ـ پس‌آزمون با گروه كنترل بود كه در سال 1400 بر روي زنان سالمند بالاي 60 سال در شهر سنندج انجام شد. مشاركت كنندگان به روش تصادفي سيستماتيك در دو گروه مداخله(30 نفر) و كنترل(30 نفر) قرار گرفتند. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته شامل دو بخش اطلاعات دموگرافيك و سازه‌هاي تئوري رفتار برنامه‌ريزي شده و هم‌چنين پرسشنامه بين‌المللي فعاليت جسماني بود. نحوه آموزش در گروه مداخله شامل؛ آموزش چهره به چهره و پرسش و پاسخ بوده كه در طول 4 جلسه 45 دقيقه‌اي برگزار شد. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري گلموگروف اسميرونوف، كاي دو و من ويتني تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سن شركت كنندگان در گروه مداخله7.0 ± 70.6 و گروه كنترل 8.2±73.9 بود. يافته‌ها نشان داد مقايسه ميانگين نمرات؛ سازه‌هاي نگرش، نرم‌هاي انتزاعي، كنترل رفتاري درك شده و قصدرفتاري در گروههاي مداخله و كنترل بعد از مداخله آموزشي تفاوت آماري معني‌دار مشاهده گرديد(0.0001=p). هم‌چنين ميزان پرداختن به فعاليت جسماني در سالمندان گروه مداخله به طورمعني‌داري پس از انجام مداخله آموزشي افزايش يافت(0.0001=p). نتيجه‌گيري: برنامه آموزشي مبتني بر تئوري رفتار برنامه‌ريزي شده با تأثير بر ابعاد كنترل، نگرش، قصد رفتاري، هنجارذهني و آگاهي سالمندان سبب افزايش فعاليت جسماني در زنان سالمند شده است.