تأثير توان‌بخشي شناختي بر وضعيت شناختي و افسردگي مردان سالمند مبتلا به اختلال شناختي خفيف ساكن در سراي سالمندان

اهداف سالمندي دوران حساسي از زندگي است. با‌توجه‌به افزايش جمعيت سالمندان و احتمال وقوع اختلال شناختي خفيف و افسردگي در سالمندان، پيشگيري از ابتلا به آلزايمر، بهبود وضعيت‌ شناختي و افسردگي براي افزايش كيفيت زندگي سالمندان ضروري است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعيين تأثير توان‌بخشي شناختي بر وضعيت ‌شناختي و افسردگي سالمندان مبتلا به اختلال شناختي خفيف بود.  مواد و روش ها طرح پژوهش، نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش، سالمندان مرد 60 سال به بالاي مبتلا به اختلال شناختي خفيف ساكن سراي سالمندان (شهر كرمان) در بازه زماني سال 1400 بود. با روش نمونه‌گيري هدفمند، 24 سالمند انتخاب و به روش تصادفي در 2 گروه كنترل و آزمايش (12 نفر در هر گروه) جاي‌گذاري شدند. ارزيابي وضعيت شناختي و افسردگي با استفاده از آزمون مختصر وضعيت ‌شناختي و پرسش‌نامه افسردگي سالمندان در 2 مرحله قبل و بعد از آزمايش در گروه آزمايش و كنترل انجام شد. برنامه توان‌بخشي شناختي طي 12 جلسه 1 ساعته براي گروه آزمايش ارائه شد. داده‌هاي پژوهش با روش تحليل كوواريانس و نرم‌افزار SPSS نسخه 19 تجزيه‌و‌تحليل شد. يافته ها نتايج پژوهش حاضر نشان داد برنامه‌ توان‌بخشي شناختي بر بهبود وضعيت شناختي و افسردگي سالمندان مبتلا به اختلال شناختي خفيف تأثير معناداري (0/05 P) دارد. نتيجه گيري با‌توجه‌به نتايج پژوهش، برنامه توان‌بخشي شناختي به‌عنوان درمان غيردارويي براي بهبود وضعيت شناختي و افسردگي در مردان سالمند مبتلا به اختلال شناختي خفيف توصيه مي‌شود.