بررسي اثربخشي آموزش هيجان مدار مبتني بر رويكرد (HMT-LMG) بر تنظيم هيجان و حل تعارض والد-نوجوان دانش‌آموزان دختر

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش رويكرد هيجان مدار مبتني بر رويكرد «محكم در آغوشم بگير، رهايم كن» بر تنظيم هيجان و حل تعارض والد-نوجوان انجام گرفت. روش: روش، نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون و گروه كنترل با پيگيري سه‌ماهه بود. جامعه آماري دانش‌آموزان دختر 17-14 ساله نواحي هفت‌گانه شهر مشهد در سال تحصيلي 1400 1399 (12018 نفر) بودند. با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي، هشت آموزشگاه مقطع متوسطه به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. تعداد دانش‌آموزان اين آموزشگاه ها (1425) نفر بودند. از پرسشنامه مقياس نگرش به فرزند، نسخه‌ي مادر (CAMS) به‌عنوان آزمون غربالگري و با هدف شناسايي تعارضات والدفرزندي استفاده شد. سپس از بين دانش‌آموزان داوطلب تعداد 30 دانش‌آموز همراه با مادر انتخاب شده و به‌صورت گزينش تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 زوج مادردختر) قرار گرفتند. جهت جمع‌آوري داده‌ها همچنين از دو پرسشنامه‌ي تاكتيك‌هاي تعارض موري اشتراوس (CP) فرم تعارض با والدين و مقياس دشواري در تنظيم هيجان گراتز و رومئر (2004) به‌عنوان ابزار پژوهش استفاده گرديد. هر دو گروه آزمايش و كنترل پرسشنامه‌هاي مذكور را تكميل و سپس گروه آزمايش به مدت پنج جلسه در جلسات آموزشي رويكرد هيجان مدار مبتني بر مدل «محكم در آغوشم بگير، رهايم كن» آيكين و آيكين (2017) قرار گرفتند. سپس هر دو گروه پرسشنامه‌هاي پژوهش را به‌عنوان پس‌آزمون تكميل و در نهايت، داده‌ها با تحليل واريانس چندمتغيري با اندازه‌گيري مكرر و با استفاده از نرم‌افزار SPSS-21 تجزيه‌وتحليل شد.يافته ها: يافته‌ها نشان داد كه اثر زمان، گروه و تعامل زمان در گروه آزمايش براي مؤلفه‌هاي حل تعارض و رويكردهاي تنظيم هيجان معنادار بوده است.