بحران جهاني محيط زيست و چالش هاي ساختاري در نظام بين الملل

بحران محيط‌ زيست جهاني در قالب افزايش دماي كره زمين، جنگل‌زدايي و افزايش توليد آلوده‌كننده‌هاي صنعتي در سه دهه اخير در صدر نشست‌هاي چندجانبه قدرت‌هاي درحال‌توسعه و توسعه‌يافته بوده است. به باور بسياري از محققان و سياستمداران كاهش دماي زمين به ميزان يك و نيم درجه به حفظ تنوع اقليم جهاني كمك مي‌كند. اقدام هماهنگ در چارچوب پذيرش تعهدات چندجانبه در قالب پذيرفتن سهم در كاهش آلوده‌كننده‌هاي محيط‌زيست مهمترين راه حل قدرت‌هاي منطقه‌اي و جهاني در نشست‌هاي كيوتو 1997، پاريس 2015 و  گلاسكو 2021 بوده است. با توجه افزايش ميانگين دماي كره زمين و شكست نسبي تعهدات قدرت‌هاي صنعتي در فاصله گيري از انتشار آلاينده‌هاي شيميايي اين سوال مورد بررسي قرار گرفته است كه چالش‌هاي ساختاري پيش روي دولت‌ها جهت مهار بحران‌هاي زيست‌محيطي جهاني چيست كه منجر به عدم موفقيت آنها در دستيابي به اهداف زيست‌محيطي از جمله كاهش انتشار آلاينده‌ها بوده است؟ در پاسخ به سوال پژوهش و با استفاده از روش توصيفي تبييني اين فرضيه مطرح شده كه مهمترين دلايل ساختاري عدم اجراي توافقات چندجانبه زيست‌محيطي شكاف ادراكي در حوزه‌هاي علمي و سياسي، ضعف در اجراي برنامه‌هاي زيست‌محيطي ملي و انسداد و انحصار در منابع مالي و فناورانه توسط قدرت‌هاي بزرگ مي‌باشد.