دشواره روياگونگي و توسعه؛ نگاهي به مناسبات دولت با مدرنيته در ايران پسا انقلاب

ورود مدرنيته به ايران با چالش‌هاي متعددي همراه بوده‌است، به طوري‌كه جامعه ايراني در مواجهه با امر مدرن، دغدغه حفظ هويت بومي خود را داشته‌است. چالش‌هاي يك سده اخير در ايران حاكي از آن است‌كه جامعه ايراني با مدرنيته مشكل نداشته بلكه با ايدئولوژي دگرساز غرب‌گرا كه بر تفكر مدرن سايه انداخته بود، سرستيز داشت. با پيروزي انقلاب اسلامي، هم‌چنان تقابل سنت و مدرنيته كه ميراثي تاريخي محسوب مي‌شد، خودنمايي مي‌كرد. هريك از دولتمردان پس از انقلاب به دليل اقتضائات ناشي از انقلاب با ايدئولوژي غرب‌گرا از در خصومت درآمدند اما با مدرنيته و ماشين فاوستي توسعه مدرن نه تنها هيچ مشكلي نداشته بلكه به عنوان پيشرانان امر مدرن نقش‌آفريني كرده‌اند. نوشتار پيش‌رو درصدد است تا پرچمداري دولت‌هاي ايران پسا انقلاب در پيشبرد امر توسعه مدرن را به رغم تعارضات ايدئولوژيكي با ايدئولوژي غرب‌گرا كه خود را به صورت تخاصم با غرب نمايان ساخته بود، به نمايش بگذارد. اين نوشتار هم‌چنين در راستاي اثبات مدعاي بالا به شيوه توصيفي و تحليلي، از مدل نظري تلفيقي فاوست گوته، امرنمادين لكان و جهان زيست هابرماس بهره‌گرفته است.