امكان‌سنجي ارائه مدل براي اثر مشاركت اجتماعي بر بازآفريني بافت‌هاي ناكارآمد شهري (نمونه مورد مطالعه: مشهد، 1400)

طرح هاي بازآفريني شهري به‌خصوص در بافت‌هاي ناكارآمد با تنگناهاي متعددي روبرو هستند. يكي از مهم‌ترين دلايل اين ناكارآمدي، كندي روند اجرا و كمبود اعتبارات است. معدود طرح هاي موفق، نشان دهنده آن است كه تعامل سازنده مردم و دولت مي تواند اين مشكل را مرتفع كند. براي رسيدن به اين منظور، بر مشاركت مردم تأكيد زيادي مي شود اما تلاش براي متقاعد كردن مردم، چندان موفق نبوده است. بنابراين تحقيق پيشِ روي براي بررسي عوامل مؤثر بر مشاركت مردم در بازآفريني بافت هاي ناكارآمد شهر مشهد به انجام رسيد. چارچوب نظري تحقيق رهيافت مشاركتي و در قالب دو نظريه ساختارگرايي و ساختاري- كاركردي انتخاب شد. روش تحقيق توصيفي و تحليلي است و براي گردآوري داده ها از پرسشنامه محقق‌ساخته (با روايي 0/79)، استفاده شده است. داده هاي مورد نياز نيز از 900 نفر از شهروندان ساكن در بافت هاي ناكارآمد شهري گردآوري، و نمونه هاي تعيين شده به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شده‌اند. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي، آزمون تي تك‌نمونه اي، آزمون فريدمن، معادلات ساختاري و تحليل مسير ارزيابي شدند. نتايج نشان دادند كه مشاركت اجتماعي و تمامي ابعاد چهارگانه آن (گرايش به نظم اجتماعي (r=0/261)، حس مسئوليت (r=0/290)، احساس امنيت (r=0/278) و بسيج گروه ها (r=0/270) بر حضور و مشاركت ساكنين در بازآفريني (r=0/449) اثر گذار، و مدل طراحي شده داراي برازش مناسب است. با توجه به مدل طراحي شده و تعيين ميزان اثر هر عامل در ابعاد مختلف بازآفريني، مي توان اين روند را با سرعت بيشتري پي‌گيري نمود.