مطالعه نسبت حاشيه‌نشيني و شكاف‌هاي اجتماعي در كلان‌شهر تهران (مطالعه موردي :خاتون‌آباد و حصار امير)

حاشيه‌نشيني درمورد شهرها، به‌ مثابه پديده‌اي جامعه‌شناختي، عوارض و پيامدهاي بي‌شماري را متوجه كشورها از جمله جوامع در حال‌ توسعه كرده است. جدا شدن مردم مناطق روستايي از متن فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي خود و حضور در فضاي پيراموني شهرها، علاوه بر آسيب زدن به مهاجران حاشيه‌نشين، به ظهور شكاف‌هاي متعدد در كلان‌شهرها منجر شده است. شناخت دقيق اين وضعيت و ارائه راه‌ حل براي مقابله با پيامدهاي مختلف آن، به ‌عنوان هدف اين مقاله، مستلزم مطالعه نسبت حاشيه‌نشيني و شكاف‌هاي اجتماعي در اين مناطق است؛ بنابراين، در پژوهش حاضر براي مطالعه ميداني، دو منطقه خاتون‌آباد و حصار امير در جنوب شرقي كلان‌شهر تهران، به‌ عنوان جمعيت نمونه انتخاب و با شيوه خوشه‌اي ـ تصادفي، سه محله از هركدام از آن‌ها مورد مطالعه پيمايشي قرار گرفته است. نحوه مطالعه نيز بر اساس پرسشنامه محقق‌ساخته بود. كه طبق طيف ليكرت تهيه شده است. در پرسش‌هاي مطرح‌شده، انواع شكاف‌هاي اجتماعي مورد بررسي قرار گرفته است. بر اساس تحليل و ارزيابي پاسخ‌ها و استخراج آمارهاي كمي با استفاده از Spss و Excel و... مي‌توان گفت كه تراكم نارضايتي حاصل از توسعه ناموزون و احساس محروميت نسبي، مشكلات و ضعف‌هاي ساختاري در اين مناطق، حدود 67 درصد است و اين عدم رضايت، به ظهور انواع شكاف‌ها در مناطق حاشيه‌نشين منجر شده و اين مناطق را مستعد كنش‌هاي اعتراضي كرده است.