تعامل اجتماعي همسايگي، مسأله‌اي شهري

لازمه شكل‌گيري جامعه، تعاملات مستمر است و عيار سلامت جامعه، تعاملات‌ گرم است. بخش عظيمي از جمعيت جامعه ايران، در شهرها زندگي مي‌كنند. اقتضاي زندگي شهري، فشردگي جمعيت است و زندگي در شهر، معمولاً داشتن همسايگان متعدد را سبب مي‌شود. كم ‌و‌ كيف تعاملات، كيفيت زندگي را متأثر مي‌سازد؛ ازين‌رو اندازه و وضعيت تعاملات همسايگي در جامعه ايران، موضوعي قابل‌اعتناست. هدف اين نوشتار، توصيف وضع تعاملات اجتماعي همسايگي در ايران است؛ آن‌گونه كه جامعه‌شناسان ادراك و گزارش كرده‌اند. تحقيق حاضر به 30 مقاله پژوهشي معتبر كه 22 جامعه‌شناس برجسته ايراني نوشته‌اند، (از مجموعه 714 اثر 119 جامعه‌شناس) استناد كرده است. روش مورد استفاده، روش «تحليل محتواي جهت‌دار» است. داده‌هاي بررسي‌شده حاكي از وجود مشكل، «فقدان تعاملات همسايگان»،«كمبود و كاهش روابط و تعاملات همسايگان»، «ضعف تعاملات گرم همسايگان»، «تعاملات سرد همسايگان»، «شناخت محدود همسايگان نسبت به ‌هم» و«كم بودن اعتماد همسايگان به يكديگر» بوده است. هركدام از اين مشكلات، مشتمل بر مشكلات تعاملي جزئي‌تري است كه نشان مي‌دهد؛ تعاملات اجتماعي همسايگي در ايران بسيار كم‌عيار و بيمار است.