بررسي رابطه بين تعلق به شهر و رفاه ذهني شهروندان تهراني(مطالعه اي در بين شهروندان بالاي 18 سال شهر تهران)

اين مطالعه با هدف بررسي رابطه بين تعلق به شهرو رفاه ذهني شهروندان بالاي 18 سال شهر تهران انجام شده است. چارچوب نظري تحقيق مستخرج از رويكرد هاجرتي و فيتزپتريك است. روش تحقيق پيمايش كمي و از نوع «توصيفي/تحليلي» است. جامعه آماري پژوهش حاضر، كليه شهروندان بالاي 18 سال شهر تهران بودند كه بر اساس آخرين سرشماري 6750000 هزارند. حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران 385 نفر تعيين شد كه به دلايلي (پارگي، نقض، پاسخ هاي يكدست و غيره) اين تعداد به 400 مورد افزايش داده شد. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه بود كه پايايي كل آن 0.89 محاسبه  شد. شيوه نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي بود. ابتدا وضعيت نرما ل بودن داده ها با استفاده از آزمون كولموگروف – اسميرنوف مورد بررسي قرار گرفت و پس از مشخص شدن نرمال بودن داده‏هاي تحقيق، رابطه بين متغيرها، با ضريب همبستگي پيرسون با استفاده از نرم افزارspss 22  سنجيده شد. يافته ها نشان مي دهد بين تعلق مكاني (0.49)، تعلق احساسي (0.24)، تعلق شناختي (0.46) و تعلق عملي (0.46) با رفاه ذهني شهروندان رابطه معنادار و مثبتي وجود دارد. يافته هاي رگرسيون چندمتغيره نشان مي دهد كه متغير تعلق اجتماعي 0.31 از تغييرات متغير رفاه ذهني را تبيين مي‌كند. نتايج اين تحقيق حاكي از آن است كه تعلقات باعث مي شوند افراد ترجيحات منطقي اتخاذ كنند، سرمايه گذاري اجتماعي كنند، حساس باشند و از اين طريق به تعديل انگيزه هاي منفي خود بپردازند و در نتيجه احساس رضايت و خوشبختي داشته باشند.