ارائه مدل پارادايمي فقر و تبيين جامعه‌شناختي آن در مناطق محروم استان خوزستان( مورد مطالعه: شهرهاي حميديه و انديكا)

اين مطالعه كيفي، با هدف ارائه مدل پارادايمي فقر و تبيين جامعه‌شناختي آن در شهرهاي محروم انديكا و حميديه در استان خوزستان به انجام رسيده است. روش مورد استفاده در اين پژوهش، نظريه داده‌بنياد است.  در اين پژوهش از روش نمونه‌گيري هدفمند استفاده شده و تعداد مشاركت‌كنندگان 40 نفر بوده است. بعد از كدگذاري، نوزده مقوله اصلي پديدار شد. پاردايم ظهوريافته، در بعد شرايط شامل(چالش تأمين اعتبار از طريق جذب اعتبارات بخش دولتي و خصوصي، ضعف فرهنگ كار و مهارت‌آموزي در ميان جوانان(ساختمان ذهني دولت‌گرا)، بي توجهي به شايسته‌سالاري در مديريت شهرستان، عدم حمايت ويژه از مناطق محروم استان، عدم خودباوري جوانان در نتيجه محروميت( پذيرش رواني فرهنگ فقر)، توزيع ناعادلانه فرصت‌ها در نتيجه وجود فساد اداري، نارضايتي از ميزان حمايت دولت و مشكل نقدينگي در راه‌اندازي بنگاه‌هاي كوچك، خانگي و زودبازده، ضعف سرمايه اجتماعي جوانان در مناطق شهري) و در بعد كنش – تعامل (كليد اشتغال؛ مهارت‌آموزي همراه با نگاه كارآفريني، ايجاد و تقويت شهرك‌هاي صنعتي، تخصيص اعتبارات ملي و ويژه، شايسته‌سالاري و انتخاب مديران متخصص، جهادي و اثربخش، ظرفيت‌هاي اجتماع‌محور، پشتوانه رفع فقر) و در بعد پيامدها (نزاع‌ها و تنش‌هاي طايفه‌اي و قومي به عنوان عامل تشديد چرخه فقر، بي‌قدرتي و بيگانگي اجتماعي، كاهش كيفيت سبد كالاي مصرفي خانوارها  و تورم غذايي( فرسايش شاخص قدرت خريد مردم)، احساس يأس اجتماعي، فرسايش اعتماد اجتماعي، آسيب‌هاي اجتماعي) است كه حول يك مقوله هسته به نام «فقر شهري در پيوند با محروميت از فرصت‌ها در روستا و حاشيه‌ها» شكل گرفته اند.