تأثير كمان قطر بر بخش بالايي واحد مخزني K3 سازند دالان بالايي در بخش زيرين مرز پرمين–ترياس، مقايسۀ دو ميدان در حوضۀ مركزي خليج‌فارس

بلندي‌هاي ديرينه در افزايش كيفيت مخزني و ويژگي‌هاي رسوب‌شناختي مخازن نقش مهمي دارند. همچنين عمق آب نيز تعيين‌كنندۀ فاكتور‌هاي مهمي مانند مدل دولوميت تشكيل‌شده، فرآيند‌هاي دياژنزي ايجادشده و ته‌نشست رسوبات است. سازند دالان بالايي با سن پرمين پسين در مركز حوضۀ خليج‌فارس به‌عنوان سنگ مخزن گازي شناخته شده است. در اين مقاله 60 متر از توالي سازند دالان بالايي در دو ميدان، در مركز حوضۀ خليج‌فارس بررسي شده است. درمجموع 123 مقطع نازك و 185 دادۀ تخلخل و تراوايي در ميدان A و 121 مقطع نازك و 199 دادۀ تخلخل و تراوايي در ميدان B مطالعه شده است. مطالعات پتروگرافي دو ميدان، به شناسايي 7 ريز‌رخساره در ميدان A (خارج از كمان قطر) و 6 ريز‌رخساره در ميدان B (بر كمان قطر) در قالب 4 كمربند رخساره‌اي پهنۀ جزر و مدي، لاگون، پشته‌هاي زيرآبي (شول) و بخش انتهاي رمپ داخلي (نزديك مبدأ درياي باز) و ابتداي رمپ مياني در محيط رمپ كربناته منجر شده است. به‌منظور ارزيابي ناهمگني مخزن، تعيين گونه‌هاي سنگي توسط 4 روش استاندارد انجام شد. بررسي ميانگين تخلخل و تراوايي نشان مي‌دهد انحلال در ميدان B شديدتر از ميدان A است. دولوميت‌هاي تشكيل‌شده در ميدان A از نوع دانه‌درشت (دانه‌شكري) و متعلق به محيط دفني عميق‌ است، در حالي كه دولوميت‌هاي ايجادشده در ميدان B دانه‌ريز (دولوميكرايت و غير ‌خود شكل) متعلق به محيط دريايي كم‌عمق است. بررسي فرآيند‌هاي دياژنزي، نوع دولوميت‌هاي ايجادشده و ميانگين تخلخل و تراوايي در نمونه‌هاي دو ميدان، بيانگر آن است كه واقع‌شدن ميدان B بر كمان قطر، به تشكيل دولوميت‌هاي دانه‌ريز، افزايش انحلال و درنهايت بيشتربودن كيفيت مخزني در گروه‌هاي ريز‌رخساره‌اي در اين ميدان در مقايسه با ميدان A منجر شده است.