شناسايي و مطالعۀ رسوبات درياچه‌اي به سن نئوژن بالايي در شرق دامغان

منطقۀ مطالعه‌شده، لندفرم سيلتي-رسي است كه در مرز بين ايالت ساختاري البرز و ايران مركزي به طول 13 كيلومتر در مسير جادۀ دامغان به شاهرود قرار مي‌گيرد. براي تحليل محيطي و بررسي منشأ و سن رسوبات لندفرم، از مطالعات رسوب‌شناسي و پالينولوژيكي استفاده شد. فراواني كوارتزهاي روشن جورنشده و زاويه‌دار و حضور كاني‌هاي ناپايدار و مواد آلي، حكايت از اين دارد كه مجموعۀ رخدادهاي فرسايش تا رسوب‌گذاري در يك محيط آبي و در مدت‌زمان كوتاهي انجام گرفته است. تلفيقي از بررسي‌هاي رسوب‌شناسي و مطالعات پالينولوژيكي، مانند فاكتور حفاظت از مواد ارگانيكي و داينوسيست‌هاي شاخص نظير  Operculodinium cf. eirikianum و Bitectatodinium tepikiense نشان‌دهندۀ يك محيط درياچه‌اي و مردابي لب‌شور در زمان نئوژن پسين است. اين محيط آبي نسبتاً پهناور، احتمالاً مرتبط با درياچۀ نمك حاج علي قلي (پلاياي چاه جم) در جنوب منطقه بوده است. رسوبات مطالعه‌شده بر پهنۀ رسي حاشيۀ شمالي اين درياچه قرار گرفته است كه در اثر فعاليت تكتونيكي منطقه و حركت امتداد لغز چپ گرد، قسمت شرقي گسل دامغان دچار برخاستگي شده و لندفرم مطالعه‌شده را ايجاد كرده است.