تعادل سنجي توسعه‌ كشاورزي آبي در استان البرز

مديريت پايدار سرزمين با برنامه ريزي استفاده از سرزمين در چارچوب تعادل فضايي مناسب فعاليت‌هاي انساني با توان هاي محيط ممكن مي شود، بنابراين درك كافي و شناسايي تعادل و عدم تعادل‌هاي سازمان فضايي و شناخت مفهوم توازن و منابع ايجاد آن‌ها زمينه ساز برنامه‌ريزي بهينه در جهت كاهش ناسازگاري‌ها و رفع تعارض‌هاي فضايي خواهد شد. مطالعه حاضر به سنجش تعادل فضايي كاربري‌ها در پي ارزيابي قابليت اراضي و ارائه سه وضعيت تصميم گيري، شامل توسعه‌ متعادل، توسعه‌ نامتعادل و توسعه‌ ممكن پرداخت. ارزيابي توان اكولوژيك سرزمين مبتني بر قابليت‌سنجي مؤلفه هاي اكولوژيك است و اين مطالعه متمركز بر اين سنجش براي براي توسعه‌ زراعت آبي است. قابليت‌سنجي براساس 9 معيار فاكتور (شيب، ارتفاع از سطح دريا، متوسط دماي سالانه، طبقه تناسب خاك براي كشاورزي، واحد اراضي، عمق خاك، حاصلخيزي خاك، زهكشي خاك و آب قابل برنامه‌ريزي كشاورزي) و 8 معيار محدوديت (تيپ و توليد پوشش مرتعي، رويشگاه جنگلي، شوري و فرسايش خاك، سيل‌خيزي، مناطق حساس فرهنگي، مناطق حساس اكولوژيك و كاربري ناسازگار) صورت گرفت. مطابق نتايج به‌دست آمده در حال حاضر حدود 32 هزار هكتار از وسعت استان توان توسعه براي زراعت آبي دارد كه از اين ميزان، در حال حاضر 78 درصد به كشاورزي آبي اختصاص يافته و داراي توسعه‌ متعادل است. نتايج به‌دست آمده نشان داد كه هم اكنون حدود 6100 هكتار از گستره‌ استان (1/2 درصد استان) كماكان داراي ظرفيت طبيعي براي توسعه‌ زراعت آبي است، اما كاربري به آن اختصاص نيافته است و حدود 14 درصد از اراضي استان تحت پوشش توسعه‌ كشاورزي آبي نامتعادل قرار دارد و از ظرفيت اكولوژيك لازم براي توسعه‌ كشاورزي برخوردار نيست.