تعارض انسان و خرس قهوه‌اي در جنوبي‌ترين حد پراكنش آن در ايران (منطقه‌ شكار ممنوع روشن‌كوه، استان فارس)

در ايران، خرس قهوه‌اي در مقايسه با ديگر گوشتخواران در طيف گسترده‌تري از تعارض با مردم است. درك محرك‌هاي شكل‌دهنده‌ تعارض، يك اولويت بالاي حفاظتي محسوب مي‌شود كه به پيشگيري و كاهش آسيب‌ها كمك مي‌كند. هدف از اين پژوهش، بررسي فاكتورهاي مؤثر بر حملات خرس قهوه‌اي و همچنين راهكارهاي مورد استفاده توسط مردم محلي جهت كاهش خسارات وارده از سوي اين گونه در منطقه‌ شكار ممنوع روشن‌كوه واقع در استان فارس است. با استفاده از روش Daniel و با توجه به اندازه‌ خانوار ساكن در مناطق روستايي، تعداد 200 پرسشنامه پيرامون عوامل مؤثر بر حملات خرس و همچنين راهكارهاي مورد استفاده توسط مردم محلي در مقابل تعارض اين گونه طراحي شده و در سال 1398 با مردم محلي مصاحبه صورت گرفت. براي اين منظور از روش تحليل شبكه‌ اجتماعي استفاده شد. نتايج نشان داد كه خشكسالي، تحريك خرس و عدم فنس‌كشي پيرامون باغات و كندوهاي زنبور عسل، به‌ترتيب بيشترين مركزيت را در بين عوامل مؤثر بر حمله خرس به انسان و سرمايه‌هاي انساني از ديدگاه جوامع محلي دارا هستند. از بين روش‌هاي مورد استفاده توسط مردم محلي، آموزش به كودكان و افراد كم تجربه، فنس‌كشي پيرامون باغ و يا كندوي زنبور عسل و استفاده از سگ‌هاي گله، ميزان اعتماد مردم قبل و پس از استفاده از روش‌هاي مذكور بالاتر از ساير روش‌ها است. از جمله نتايج معني‌دار اين بخش، كاهش مركزيت كمك خواهي از اداره‌ حفاظت محيط زيست پس از استفاده است كه نشان‌دهنده‌ اعتماد پايين مردم محلي پس از مراجعه به اداره‌ حفاظت محيط زيست است. با مشخص شدن نقش مركزي آموزش ‌به كودكان و افراد كم تجربه پيشنهاد مي‌شود آموزش به جوامع محلي در رأس برنامه‌هاي مديريتي اداره‌ حفاظت محيط زيست استان فارس قرار گيرد.