تأثير عدم قطعيت سياست اقتصادي بر انتشار دي‌اكسيد كربن: رهيافت گشتاورهاي تعميم‌يافته (GMM)

در حالي كه مطالعات متعددي بر شناسايي عوامل مؤثر بر انتشار دي اكسيدكربن متمركز شده اند، بررسي نقش عدم قطعيت سياست اقتصادي (EPU) بر كيفيت محيط زيست در ادبيات محيط زيست-انرژي كمتر مورد بررسي قرار گرفته است. در اين راستا، هدف اين مطالعه، بررسي چگونگي اثرگذاري عدم قطعيت سياست اقتصادي بر انتشار CO2 در گروه كشورهاي در حال توسعه با بيشترين ميزان آلايندگي مي باشد. به‌علاوه، اثر تعديل كنندگي عدم قطعيت سياست اقتصادي بر انتشار CO2 از كانال مصرف انرژي تجديدپذير و تجديدناپذير نيز مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بيانگر وجود رابطه علّيت دو طرفه بين عدم قطعيت سياست اقتصادي و انتشار CO2 است. سپس براي برآورد مدل، روش گشتاورهاي تعميم‌يافته (GMM) براي حل مشكل درون زايي بكار گرفته شده است. نتايج حاصل از برآورد الگو بيانگر اين است كه افزايش عدم قطعيت سياست اقتصادي به تخريب كيفيت محيط زيست در نمونه‌ مورد مطالعه منتهي شده است. به‌علاوه، نتايج نشان دهنده‌ اين است كه يك درصد افزايش در مصرف انرژي تجديدپذير موجب كاهش انتشار CO2 به اندازه‌ 0/026 درصد شده است. اگرچه كه افزايش مصرف انرژي تجديدناپذير به اندازه‌ يك درصد به افزايش انتشار CO2 به اندازه‌ 0/98 درصد منتهي شده است. همچنين نتيجه‌ اثر متقابل عدم قطعيت سياست اقتصادي و مصرف انرزي تجديدناپذير گوياي آن است كه افزايش EPU به كاهش مصرف انرژي تجديدناپذير و در نتيجه كاهش انتشار CO2 در طول دوره‌ 2004 تا 2020 منتهي شده است.