نگرش به خداوند، خود و ديگران در مبتلايان به اسكيزوفرني، دوقطبي و افسردگي: يك مقايسه كيفي

هدف از اين پژوهش مقايسه نگرش به خداوند، نگرش به خود و نگرش به ديگران در مبتلايان به اسكيزوفرني، دوقطبي و افسردگي بود. پژوهش حاضر به صورت كيفي انجام شد. جامعه آماري شامل بيماران با تشخيص اسكيزوفرني، دوقطبي و افسردگي بستري در محدوده زماني بهار و تابستان 1396 بيمارستان 5 آذر گرگان بودند. از جامعه مذكور تعداد 15 نفر از هر گروه با روش نمونه‎گيري در دسترس انتخاب و با در نظر گرفتن سن، تأهل و جنسيت همتا شدند. ابزارهاي پژوهش شامل چك‌ليست اطلاعات دموگرافيك و فرم مصاحبه نيمه‌‌ساختاريافته براساس متغيرهاي تحقيق بود. مصاحبه‎ها تا رسيدن به غناي مورد نظر و اشباع داده ادامه يافت. نتايج نشان داد افراد مبتلا به اختلال دوقطبي نسبت به مبتلايان افسردگي و اسكيزوفرني، نگرش بهتري نسبت به خداوند داشتند و افراد مبتلا به افسردگي نيز نسبت به مبتلايان اسكيزوفرني از نگرش بهتري نسبت به خداوند برخوردار بودند. افراد مبتلا به افسردگي نسبت به مبتلايان به اسكيزوفرني و دوقطبي، نگرش بهتري نسبت به خود و ديگران داشتند و افراد مبتلا به دوقطبي نسبت مبتلايان اسكيزوفرني نيز از نگرش بهتري نسبت خود و ديگران برخوردار بودند. نتايج گوياي وجود بخش‎هاي سالم اين مبتلايان در نگرش نسبت به خداوند، خود و ديگران است كه ارتباط و اتحاد درماني با اين بخش‎هاي سالم و توانمندي‎هاي دروني مي‎تواند هزينه فايده درمان را بهبود ببخشد.