تغييرات گفتمانيِ پيرامون هويّت كُردي از پيداييِ انقلاب مشروطه تا ظهور دولت مدرن در ايران

روايت نگري هاي تاريخي و توجيهات نظري دالِ مركزي «كُردبودگي» را در جايگاه مفهومي بت واره و استعلايي قرار داده اند، تا جايي كه از پرداختن به خود اين پديده غفلت شده است. پژوهش حاضر بر آن است تحوّل ابژه شوندگي «كُردبودگي» را از دوران انقلاب مشروطه تا برآمدن دولت مدرن واكاوي مضموني نمايد. بدين منظور با نقد رويكردهاي ديرينه گرايي، قوم گرايي و مدرنيست ـ برساختگرايي و اخذ نگاهي گفتماني تحولات هويت كُردي را بررسي مي كند تا صورت بندي هاي گفتماني چنين پديده اي روشن شود. روش پژوهش براساس تحليل گفتمان فوكويي و شيوۀ انتخاب اسناد به صورت نمونه گيري هدفمند است. يافته هاي مطالعه حاكي از آن است كه نظم معرفتي پيشين دلالتي زباني ـ قومي داشت. اما بر اثر دگرگوني ها و تحولاتي مانند جنگ جهاني اوّل و در پي آن ايجاد قدرت تمركزبخش دولتِ در آستانۀ ظهور، مكانيسم هاي هويّت بخش در ميدان سياست قرار گرفتند و در درون چنين حوزه اي معنا و مفهوم پيدا كردند. در واقع مي توان گفت تا قبل از جنگ جهاني اجتماع زباني ـ مذهبي و قومي بازنمايي كنندۀ هويّت كُردي بود و بعد از آن فرمِ جامعوي ـ سياسي مطرح شد.