ارائه الگوي راهبردي سنجش تاب‌آوري ملي

پژوهش حاضر با هدف تعيين الگوي راهبردي سنجش تاب آوري ملي در ايران طراحي شده است. اين پژوهش با روش تركيبي متوالي، يعني ابتدا كيفي و سپس كمي اجرا گرديده است و از نوع آميخته اكتشافي است. همچنين به لحاظ جهت‌گيري و هدف، بنيادي و كاربردي است. قلمرو مكاني تحقيق شهر تهران و قلمرو زماني آن بهار و تابستان 1401 است. از حيث قلمرو موضوعي نيز، مقاله حاضر به حوزه علوم اجتماعي تعلق دارد و ذيل سازه كلان تاب‌آوري ملي پردازش شده است. براي نمونه گيري از جامعه آماري در بخش كيفي از روش نمونه گيري گلوله برفي و جهت تعيين حجم نمونه از روش نمونه گيري هدفمند تا حد اشباع نظري يعني 16 نفر از متخصصين و صاحب‌نظران استفاده شد. داده هاي گردآوري شده از طريق مصاحبه ها با روش تحليل مضمون كدگذاري شده و پس از شناسايي مفاهيم و مضامين اصلي و فرعي، الگوي مفهومي استخراج گرديد. در بخش كمي، پرسشنامه اي با 121 گويه طراحي و در اختيار نمونه اي در دسترس مشتمل بر 60 نفر از متخصصين حوزه هاي گوناگون تاب آوري گرفت. داده‌هاي گردآوري شده در بخش كمي با نرم افزارهاي SPSS و PLS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج تحقيق حاكي از پايايي مناسب سازه‌ها و قابل قبول بودن روايي همگراي سازه هاي الگو است. طبق نتايج اين مقاله، الگوي راهبردي سنجش تاب آوري ملي در ايران داراي هشت بعد اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، سياسي، دفاعي، امنيتي، زيست محيطي و علم و فناوري است كه 23 مؤلفه و 83 شاخص را دربرمي گيرد.