الگوي مطلوب بازسازي ساختارهاي حكمراني ايران بر اساس رويكرد شبكه‌اي

هدف: ويژگي جهان، تحولات نوشونده‌اي است كه حكمراني را بغرنج كرده است. برهمين‌منوال، كشورها به سازوكار متكامل‌تري نيازمندند تا در راستاي چشم‌انداز خود، پيوند ميان نهادها را هدايت نمايند. ازطرف‌ديگر هم پايداري حكومت، هسته مركزي پايداري سياسي بوده و هر حكومتي در تلاش براي ثبات حكمراني خود مي‌باشد. اين مقاله در پي آن است كه بداند: برخي كاستي‌هاي حكمراني ايران پيامد ساختارهاست و يا كارگزاران و يا فرايندها حكمراني آن؟ با تمركز بر بازسازي كدام بخش مي‌توان تأثير شگرفي در اصلاح وضعيت حكمراني داشت؟ رويكرد صائب براي بازسازي چيست؟ الگوي موفق، واجد چه ويژگي‌هايي بوده و الزامات موردنياز براي بازسازي كدامند؟ مطابق با اصل آينده‌پژوهي، براي درك مسئله بايد به سطوح مختلف مسئله هدايت شد. در آينده‌نگاري راهبردي، روش تحليل لايه‌اي علّي، روش به عمق رفتن است. اين مقاله به‌دنبال آن است كه مسائل را در لايه‌هاي مختلف تحليل كند. مقاله حاضر بر اساس يافته‌هاي روشي خود، بر لايه سيستم‌هاي اجتماعي متمركز گشته است. يافته‌‌ها نشان مي‌دهد هر الگوي حكمراني مي‌بايد از «منطق دروني»، «انسجام ساختاري»، «قابليت اجرايي» و رعايت قاعده «سود ـ زيان» برخوردار باشد؛ بررسي روندهاي صحنه حكمراني دنيا بيان مي‌دارد كه براي حل مسائل مي‌بايد ساختارهاي حكمراني با رويكرد شبكه‌اي بازسازي شوند. برهمين‌اساس با طراحي الگوي چهار حلقه‌اي، به انسجام ساختاري در فضاي حكمراني دست ‌يافته شد؛ ضمن بيان تصوير موجود مسئله در كشور، قابليت اجرايي الگو نيز با طراحي ماتريسي مورد تضمين قرار گرفته و با طراحي نظام بازخورد و اثر، الگوي حكمراني بر اساس قاعده «سود ـ زيان» طراحي شد.