شناخت تجارب زيسته كاركنان از فضاي كاري؛ پژوهش پديدارشناسانه

اين پژوهش با هدف شناخت تجارب زيسته كاركنان از فضاي كاري انجام شده‌است. تجربه كاركنان به كليه ادراكات،احساسات، برداشت‌ها و تفاسير كاركنان از فضاي كاري (فيزيكي، فرهنگي و تكنولوژيك) اطلاق مي‌شود. شناخت تجربه زيسته كاركنان، نقش محوري در جهت‌دهي تلاش‌ها و اقدامات سازمان جهت ارزش‌گذاري واقعي به منابع انساني دارد. اين پژوهش با درك اهميت تجربه زيسته انسان در ارزيابي فضاي كاري و شناسايي كمبودپژوهش‌هاي پيشين در خصوص مطالعات شناسايي تجربه زيسته انساني اجرا گرديد. به اين منظور،پژوهش مي كوشد به اين سوال پاسخ دهد: «تجربه زيسته كاركنان از فضاي كاري چيست و چگونه معنا مي‌شود؟» در اين پژوهش، ازروش پديدارشناسي تفسيري براي شناخت تجارب زيسته كاركنان استفاده شد. مشاركت‌كنندگان در پژوهش، شانزده تن از كاركنان سطوح كارشناسي و مديريت مياني يك شركت در صنعت خدمات ارتباطي هستند. ابزار گرد‌آوري داده‌ها، مصاحبه‌هاي عميق و نيمه‌ساختاريافته است. تحليل داده‌ها با استفاده از روش ديكلمن صورت گرفت كه پس از چند مرحله رفت و برگشت  به كد‌ها و درون ‌مايه‌هاي اصلي و فرعي، نهايتاً درون‌مايه‌هاي مشترك تجربه زيسته كاركنان مشخص شد. تحليل يافته‌ها نشان داد ذات تجارب زيسته كاركنان از فضاي كاري در شش درون‌مايه اصلي «احتياط»، «تنگنا»، «ناكارايي»، «تعلق»، «دلسردي» و «جا ماندن از زندگي» و بيست و دو درون‌مايه فرعي شناسايي و معنا مي‌شود.