اثرات سبك‌هاي ارتباطي رهبر بر گرايش به پذيرش تغيير: مطالعه اي درباره ارتباط اثربخش درون سازماني و آمادگي براي تغيير

هدف اين پژوهش، تعيين اثرات سبك هاي ارتباطي رهبر بر گرايش به تغيير از طريق متغيرهاي درك ارتباط اثربخش درون سازماني و آمادگي براي تغيير انجام شد. اين پژوهش، از بعد هدف، توصيفي- همبستگي و از بعد مخاطب كاربردي است و جامعۀ آماري آن را كاركنان و مديران شعب بانك رفاه شهر اصفهان با تعداد 374 نفر تشكيل دادند، كه با توجه به فرمول كوكران، از ميان آن‌ها 270 نفر به روش نمونه‌گيري طبقه‌اي انتخاب شدند. داده ها، با استفاده از مطالعات آرشيوي و سه پرسشنامه سبك هاي ارتباطي، ارتباط اثربخش و گرايش به تغيير، گردآوري شد. روايي محتوايي پرسشنامه‌ ها توسط اساتيد و خبرگان حوزه‌هاي مديريت و رفتار سازماني؛ و روايي صوري آنها، به وسيله چند تن از اعضاي جامعه آماري تاييد شد. پايايي پرسشنامه‌ها با اندازه‌گيري ضريب آلفاي كرونباخ محاسبه شد. جهت تجزيه و تحليل داده‌ها و آزمون فرضيات از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري(SEM) در نرم‌افزار (وارپ پي.ال.اس) بهره برديم. بر اساس نتايج بدست آمده، سبك ارتباطي گيرنده ارتباط، بر ادراك ارتباط اثربخش و آمادگي براي تغيير داراي تاثير مثبت بود؛ ليكن سبك‌هاي ارتباطي تهاجمي، منفعل و تهاجمي- منفعل بر درك ارتباط اثربخش و آمادگي براي تغيير تاثير منفي داشتند. همچنين طبق نتايج حاصل از مدلسازي معادلات ساختاري، نقش ميانجي درك ارتباط اثربخش درون سازماني و آمادگي براي تغيير در رابطه بين سبك‌هاي ارتباطي رهبر و گرايش به تغيير در سطح اطمينان 99% تاييد شد.